Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
ԴԱՐԵՐՈՒ ՎՐԵԺ
Հույսերու երկաթե սանդուխին կատարներեն Է որ ավետիսս
կարձակեմ,
Մոխիրներու, դիակներու և վշտերու հովիտներեն Է որ հասա ի քեզ,
Եվ, ավա՜ղ է քղամիդիս թեղանիքներեն իմ շքեղ ցեղիս արյունը
ահավասիկ դեռ կթորա...
Բայց քայլերս անխոնջ են և կամքս գերազոր և ձայնս դաժանորեն
ամեհի...
Գլուխս սուգերեն և վրեժեն և ճակատագրեն թեև ալեհեր,
Բայց, տե′ս, աչքերս դյուցազնի մը աչքերուն չափ կարմիր և
կերպարանքս Է սոսկատեսիլ։
Իմաստությանս և ցասումիս արեզգկին տակ իմ հումկու իրանս
անկյունաքար,
Այլևս չուզեր այդ սնոտի փառքը հավերժորեն իր վրա կրել։
Եվ պաղատանքի, աղոթքի, լաց ու կոծի և ողբի այն մատյաններուն
մեջ,
Որ գար առ դար իմ սերունդներս իրենց արյունը և տառապանքն
են լացեր,
Մեկ կողմ նետեցի ես զանոնք, պարտութենե ստրկացում և
աղաչանքե արցունք չերթալու համար...
Եվ մտածումովս և զայրույթովս ծեր ցավերուն ամենախոր
արմատները չափեցի,
Տեսա որ ձեր փրկություն մուրացողի բոբիկ ոտքերն ավերակներու
մոխիրներեն այրեցան...
|
|
