Տեսա′ որ դուք արցունքին մեջ երջանիկ էիք և կենսաբեր կռիվին
դեմ ահաբեկ...
Տեսա′ որ արդարությունը ստեղծել պետք էր և ազատությունը
մոլեգնաբար հափշտակել։
Եվ այսօր,հավասի′կ, իմ անկշռելի բարկությունս իր բոլոր
հուրերը վառեց...
«Ահա′քեզ ալ կդիմեմ, եկո′ ւր՝ և ճամփուս վրա ոտքի՝ երգե՛ որ
արձակն՛մ,
Ճամփուս վրա ռազմերգե՛ որ քինահույզորեն և առհավետ արձակեմ
Իմ հավատքի զավկըներուս վայրենալանջ երիվարները
փոթորկապար...
Ըսե′, որ գաղափարիս փարոսները հրդեհեմ չորս ծագերուն դիմաց,
Ըսե′, որ թավալեմ ապառաժներուս կույտերը անիրավության
կուրծքերուն,
Եվ ոտքի հանեմ հողիս հրեղեն և ըմբոստ մարտիկներուն հետ,
Քինախնդրության և սարսափի բանակներուս արշավանքն ալ
ահեղաշար...
Ըսե՛, որ շեփորներս հինավուրց հերոսներու հագագովը շեփորել
տամ...
Ըսե′, որ երկաթներս կռանեմ և պողպատներս շողացնեմ,
Ըսե′, որ ես ալ իմ արյունախում նժույգս շքեղորեն թամբեմ,
Ըսե′, որ անոր սմբակները ձորերեն վեր՝ լեռնե ի լեռ միայն
կայծեն...
Երգե՛, ահա, բոլորին արյունը արև Է դարձեր և կամքերն ու
դաստակներն Է պղնձվեր.
Երգե′, Եղբայրությունը տոնվեցավ և շունչերն ու հոգիները
նույն դարերու վրեժովը պսակվեցան...
Ահա թափվող արցունքները ե՛տ դարձան և կուրծքերու կոծումը
դադրեցավ,
Ահա′ բոլորը մե′կ, բոլորը մեկ, իմ Գերիշխանի թևերուս տակ
հառաջացան.
Արբեցու′ր զանոնք դեռ, եթե կրնաս, և արժանաբար
գշուցազներգե զիս, ո՛վ քնարավոր,
Ես գիտեմ որ քու տավիղդ Հայրենիքին ծարավն ունի, ինչպես
վրեժն այնք՜ան դարերու...
Ուրեմն լարերդ զենիթին շանթերեն հափշտակե, տրցակ առ տրցակ,
