Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
ՋՂՋՈՒՄԻՆ ԹԱՓՈՐԸ
Ըմրոստացուի և ավերումի իրիկվան մը սուրերուն մեջեն՝
Երբ Հերոսներու աստվածային արյունը հողին հեծկլտացող
կուրծքեն ի վեր,
Հաղթության և հսւյսի կարմիր արեգակի մը նման կբարձրանար,
Հանկարծ զարհուրյալներուն, շփոթածներուն և մենավորներուն
խուճապը սկսավ,
Քաղաքներեն և ավաններեն գուբս, հովիտներեն, բլուրներեն և
գետերեն անգին,
Դեպի անստույգ հանգրվանները մահացնող օտարացումներուն...
Ու հազարավորներ էին անոնք, հազարավորներ ու հազարավորներ՝
Որ մեկեն ի մեկ աղետաձայներեն զարհուրած դեռ չէին կրցեր
իրենց քայլերը վճռել,
Իրենք դաստակներն ու սուրերը գալարելու, թշնամիները նայվածք
նայվածքի ճակատելեն,
Եվ ալս բոլորը խելահեղված՝ մոխիրի, հոգեվարքի և լացուկոծի
քառուղիննրեն անցան,
Անոնց հետ որ ավա՜զ կոտրավելով, մեռնելով, ջախջախվելով,
արյունվելով կշտապեին,
Իրենց մազերը անգթորեն փետտելով և կորսված զավկըներու
ի խնդիր...
Եվ օրերով և խավարներով սահմանե սահման խուճապեցին,
Եվ կային որ կիսամեռ մարմիններ ուսերնուն վրա և գետնաքարշ՝
կփախչեին,
Կային որ իփենց հաշմված ձեռքերեն և տրորված սրունքներեն
մաս առ մաս,
Ճամփաներու քարերուն, հողակույտերուն և մաքառներուն վրա,
Եղերականորեն, արյունոտած լաթերու պես՝ թափթփելով՝
կշտապեին,
Ընդվզուի շառաչներուն և հրգեհված քաղաքներուն առջևեն...
Զարհուրալից արշավանքովը անապատներու այն փոթորկին․․․
Որուն վայրագությանը վրա, քալող անտառներու հանգայն
կայծակները կտապալվին...
|
|
