{{Poemx||<poem>Եվ դիակի բացված լանջքերու ի՜նչ արդարաշա՜ր մեռելակույտ, Մեր բոլորին վրիժածարավ աչվրներուն առջև...
Կովկա՜ս, հաղթականորեն դո՜ւն եղար, որ հայտնություններուն
Քու բազակներուն հուրին մեջն էր գետնահարող զորությունը
Քու մտածումիդ մեջն էր, որ ծնավ կարմիր արևը հուսահատյալ
Քու արյունիդ մեջն էր, որ վառեցավ ճշմարիտ արյունը երազված
Եվ այսպես իրիկուն մը քու զինավառ ձեռքերդ ազատության
Թշնամի երկինքներուն չարիքի կամարներեն կորզելու Քիչ մը լույս, քիչ մը կյանք, քիչ մը սեր և քիչ մը երազ՝ Քու խռովյալ սերունդիդ և ի քեզ ակնդետ ու տառապող եղբայրնե
O՜, փառք քեզի, և փառք շանթամարտ հպարտությանը քու
Կարծես անոնց ապառաժներուն հավիտենական տարրերեն են
Անպարտելի հասակները քու սևահեր ու հրաչվի որդիներուդ, Քու անտառներուդ ահագնաթափ փոթորիկը գիշերական Անոնց զինվորյալի կուրծքերուն մեջ իր հսկայական հևքը դրավ․ Քու հովիտներդ Անոնց քայլերուն առջև Հույսին ճամփաներուն պես
Եվ քու հոզմերգ Անոնք շունչին մեշեն փրկության ժամը
Քու ծոցիդ մեջն Է, քու սրտիդ վրան Է, քու արեգակիդ տակն Է, Եվ հարազատ և անպարտելի և անվեհեր զանգվածը մեր հինավուրց
Մեր նսեմացյալ ճակատները այդտեղ Էր, որ վերջապես իրենց
Այդտեղ եք, որ սկսավ պայքարի սուրերուն ամենեն աբգարր չողալ, Այդտե՜ղ էր, որ ժողովուրդը իր իրավունքը իր կռուփովը պահանջեց,
