Շաա ապրած Աստվածի մը խոնջենքն ունի.
Ուրեմն եկո՛ ւր սա խարտյաշ ու խորունկ ու լուռ ու մերկ հարսերեն
լեցված՝
Մեր գինիի նվիրական սափորն ա՜լ վար դնենք,
Թեև ան մեր երդերուն խենթությունը կըլլարՇաա ապրած Ասավածի մը խոնջենքն ոմւի.
Ուրեմն եկո՛ ւր սա խարտյաշ ու խորունկ ու լուռ ու մերկ հարսերեն
լեցված՝
Մեր գինիի նվիրական սափորն ա՜լ վար դնենք,
Թեև ան մեր երդերուն խենթ ութսունը կըլչարՇաա ապրած Ասավածի մը խոնջենքն ոմւի.
Ուրեմն եկո՛ ւր սա խարտյաշ ու խորունկ ու լուռ ու մերկ հարսերեն
լեցված՝
Մեր գինիի նվիրական սափորն ա՜լ վար դնենք,
Թեև ան մեր երդերուն խենթ ութսունը կըլչար...
Ու աջն րոլոր արշալույսե ծաղիկները որ քաղեցինք,
Անկարելի պաշտամունքին համար...
Ալս րոլորը ձդենք, մեր կուրծքերուն ադամանդն խաշերուն հետ,
Ո՜վ րարեկամ ու րախտակից ու հոլակապ քրմապետ,
Ալնպես չէ*, ես ալ ալս րոլորը ճանլցա,
քեղի հետ ա՜լնլափ ապարդյունորեն,
Իմ սիրահար տզոլ խոլաթև իրիկուններուս մեջեն,
Հողն ած և արլունոտ ճակատիս դիմաց, անհունորեն, առհավետ ,էԱ
Ու արդնն ավադներու մոգերն աստղերուն տակ ըսին թե,
Հողին րոլոր գինիները ա լ մոլախինդ պիտի ըլլան,
Ու ր«լոր կապուլտ շուշաններն ալ ձեր Հուլսի ծաղկանոցին,
Ամէնը մեկ, հանկարծորեն ագոավներոլ պիտի փոխվին...
Ու հետո դիտես որ րոլոր օձերը փեթակներուն տակ,
Մեղի համար ալն սէլ անձրևներեն ի վեր, հի մակ,
ՄաՀ ւադումորեն վաղվան մեղյրը կպատրաստեն,
Հ1ւ դեո կարծեմ թե դետնափորերուն մեշ Է որ
Ոոլոր րրուտները, մեռելներու հողերեն,
Ո՞ր ժամանակեն ի վեր ապրողներուն համար մինչև ալսօր
Զրի կ ուժեր կշինեն...
Ու ալն լամպարը որով Ցնորքը կհսկենք մեր կտավե վրանին տակ,
Ահավասի՜ կ, քեղի կըսեմ, Արշալուլսեն դեո շաա աոաջ պիտի
մարի...է
0՜, թևդ թևիս անցուր ու խարխափելեն քալե՜,
Ո՜վ ծանր ու դանդազ ու հոդնած ուխտավոր,
Որովհետև վաղորդալնը անդթորեն սուտ Է...
Ու մեր ղդալախաբի ոտվըներն ալ հոդնած,
Ա ջանքին մինչև Իրիկունները երթալու համար։
Դեպի խավարն ու Մոռացումը թափանցն՜,
Զուրերու երիտասարդ զավակին հետ առանձին,
Ու քու տարադիր ճամփորդի տառապանքդ րոլոր,
Ու ալն աղջամոլղչի դարերը զոր օրերն ուսերոլդ վրա հարկեցին.էէ
Ալդ րոլորը ամենը մեկ ինծի տուր...
Ու աջն րոլոր արշալույսե ծաղիկները որ քաղեցինք,
Անկարելի պաշտամունքին համար...
Ալս րոլորը ձդենք, մեր կուրծքերուն ադամանդն խաշերուն հետ,
Ո՜վ րարեկամ ու րախտակից ու հոլակապ քրմապետ,
Ալնպես չէ*, ես ալ ալս րոլորը ճանլցա,
քեղի հետ ա՜լնլափ ապարդյունորեն,
Իմ սիրահար տզոլ խոլաթև իրիկուններուս մեջեն,
Հողն ած և արլունոտ ճակատիս դիմաց, անհունորեն, առհավետ ,էԱ
Ու արդնն ավադներու մոգերն աստղերուն տակ ըսին թե,
Հողին րոլոր գինիները ա լ մոլախինդ պիտի ըլլան,
Ու ր«լոր կապուլտ շուշաններն ալ ձեր Հուլսի ծաղկանոցին,
Ամէնը մեկ, հանկարծորեն ագոավներոլ պիտի փոխվին...
Ու հետո դիտես որ րոլոր օձերը փեթակներուն տակ,
Մեղի համար ալն սէլ անձրևներեն ի վեր, հի մակ,
ՄաՀ ւադումորեն վաղվան մեղյրը կպատրաստեն,
Հ1ւ դեո կարծեմ թե դետնափորերուն մեշ Է որ
Ոոլոր րրուտները, մեռելներու հողերեն,
Ո՞ր ժամանակեն ի վեր ապրողներուն համար մինչև ալսօր
Զրի կ ուժեր կշինեն...
Ու ալն լամպարը որով Ցնորքը կհսկենք մեր կտավե վրանին տակ,
Ահավասի՜ կ, քեղի կըսեմ, Արշալուլսեն դեո շաա աոաջ պիտի
մարի...է
0՜, թևդ թևիս անցուր ու խարխափելեն քալե՜,
Ո՜վ ծանր ու դանդազ ու հոդնած ուխտավոր,
Որովհետև վաղորդալնը անդթորեն սուտ Է...
Ու մեր ղդալախաբի ոտվըներն ալ հոդնած,
Ա ջանքին մինչև Իրիկունները երթալու համար։
Դեպի խավարն ու Մոռացումը թափանցն՜,
Զուրերու երիտասարդ զավակին հետ առանձին,
Ու քու տարադիր ճամփորդի տառապանքդ րոլոր,
Ու ալն աղջամոլղչի դարերը զոր օրերն ուսերոլդ վրա հարկեցին.էէ
Ալդ րոլորը ամենը մեկ ինծի տուր...
Ու աջն րոլոր արշալույսե ծաղիկները որ քաղեցինք,
Անկարելի պաշտամունքին համար...
Ալս րոլորը ձդենք, մեր կուրծքերուն ադամանդն խաշերուն հետ,
Ո՜վ րարեկամ ու րախտակից ու հոլակապ քրմապետ,
Ալնպես չէ*, ես ալ ալս րոլորը ճանլցա,
քեղի հետ ա՜լնլափ ապարդյունորեն,
Իմ սիրահար տզոլ խոլաթև իրիկուններուս մեջեն,
Հողն ած և արլունոտ ճակատիս դիմաց, անհունորեն, առհավետ ,էԱ
Ու արդնն ավադներու մոգերն աստղերուն տակ ըսին թե,
Հողին րոլոր գինիները ա լ մոլախինդ պիտի ըլլան,
Ու ր«լոր կապուլտ շուշաններն ալ ձեր Հուլսի ծաղկանոցին,
Ամէնը մեկ, հանկարծորեն ագոավներոլ պիտի փոխվին...
Ու հետո դիտես որ րոլոր օձերը փեթակներուն տակ,
Մեղի համար ալն սէլ անձրևներեն ի վեր, հի մակ,
ՄաՀ ւադումորեն վաղվան մեղյրը կպատրաստեն,
Հ1ւ դեո կարծեմ թե դետնափորերուն մեշ Է որ
Ոոլոր րրուտները, մեռելներու հողերեն,
Ո՞ր ժամանակեն ի վեր ապրողներուն համար մինչև ալսօր
Զրի կ ուժեր կշինեն...
Ու ալն լամպարը որով Ցնորքը կհսկենք մեր կտավե վրանին տակ,
Ահավասի՜ կ, քեղի կըսեմ, Արշալուլսեն դեո շաա աոաջ պիտի
մարի...է
0՜, թևդ թևիս անցուր ու խարխափելեն քալե՜,
Ո՜վ ծանր ու դանդազ ու հոդնած ուխտավոր,
Որովհետև վաղորդալնը անդթորեն սուտ Է...
Ու մեր ղդալախաբի ոտվըներն ալ հոդնած,
Ա ջանքին մինչև Իրիկունները երթալու համար։
Դեպի խավարն ու Մոռացումը թափանցն՜,
Զուրերու երիտասարդ զավակին հետ առանձին,
Ու քու տարադիր ճամփորդի տառապանքդ րոլոր,
Ու ալն աղջամոլղչի դարերը զոր օրերն ուսերոլդ վրա հարկեցին.էէ
Ալդ րոլորը ամենը մեկ ինծի տուր...
