Էջ:Siamanto, Daniel Varujan, Collected Works (Սիամանթո, Դանիել Վարուժան, Երկեր).djvu/95

Եվ չեկա՞ն արդյոք, ըսե՜, չեկա՞ն, մեր արհավիրքի օրերուն մեջ,
Դառնացնելու քու պայծառութեամբ ադամանդն,
Իմիններուս անմեղ արյունեն՝ քանի մը կաթիլ արյուն,
Որոնց հոսանքներեն, ավա՜ղ, ավա՜ղ, իմ մտածումս պարտվածի,
Սուգն ու սարսուռն ու սարսափն անբուծելիորե՜՜ն խենթացա՛վ...:

13.ԱՐՑՈԻՆՔՆԵՐՍ

Ա

Եվ մաքրաթև երազիս հևտ մինակ էի, հովիտներուն մեջ հայրենի,
Քայլերս էին թեթև, ինչպես քայլերը խարտիշագեղ եղնիկին,
Եվ ղվ արթութ յամր կվազեի, կապույաեն 4 օրերեն րոլորովին գինով.
Ալքերս ոսկիով և հայսով՝ 4 հոգիս աս ավա ծներ ով լեցուն...

Բ

Եվ ահա բարեբեր Ամառն իր պտուղները զամբյուղ առ զամբյուղ,
Մեր պարտեզին ծառերեն դեպի հողը 4 դեպի դիս կընծայեր,
Եվ ես լռությամբ՝ գեղուգեղ ուռիին ներդաշնակ հասակեն,
Երգերս ստեղծելու համար խորհրդավար սրինգիս Ճյուղը կկարեի...

Գ

Կերգեի... Ադամանդյա առվակն և թռչուններն հայրենագեղ,
Աստվածային աղբյուրներան հստակահոս մեղեդիներն անդագրուս,
Եվ առավոտյան զեփյուռը, քրոջական գորովներու այնչափ նման,
Այս բոլորն իմ երջանիկ երգերուս թոթովումին կձայնակցեին...

Դ

Այս գիշեր երազիս մեջ, ձեռքս արի զքեզ, ո՜վ քաղցրախոս Սրինգ,
Շրթունքներս զքեզ ճանչցան՝ ինչպես համբույր մը հին օրերու,
է»