Էջ:Siamanto, Daniel Varujan, Collected Works (Սիամանթո, Դանիել Վարուժան, Երկեր).djvu/97

Ես՝ ի քեղ՝ հերոսն սքանչանամ Հայրենիքին նվիրված,
Եվ դուն՝ քնարիս մրրկաթև լարերեն թերևս ճանչնաս,
Այն հին օրեր ու ընկերը՝ որ Տեղիս և ձեր րոլորին անչափելի
ցավերեն
Փորձեր րարկսւթյան և ընդվզումի պղինձները հնչեցնել.,.

15. ԽԱՎԱՐ

Ու ես պիտի մեկնիմ տրտմությանս և ստվերիս հետ մենավոր,
Արշալույսի մը կամ վերջալույսի մը արյոմւներոլ ժամուն,
Իմ ատելոլթենե ու սերե ու ընդվզումն ամրոխյալ հոդիս՝
Անոնք հույսի լույսերեն վերջին անդամ մըն ալ թրջելով...
Ու քեղի կձղեմ, ո՜վ հերոսական ընկեր և մտածումի եղրայր.
Այն մետաքսն ծիրանեդոլյն վերարկուս երկար,
Որուն ծալքերուն մեջն իմ տառապանքս և ըմրոստաքումս կարմիր*
Օրերով ու խավարներով ապարդյունորեն պտտքոլքի...
Եվ սա՜ լուսեղեն առվակին րովը պիտի դնեմ քեղի համար,
Իմ կաղնին ցուպս հաստատուն և դարերու ավանդ՝
Որ տարիներով հոգնությունս ինծի հետ, ճամփաներուն վրա,
Եզրոր մը պես և բարեկամի մը նման բաժներ...
Եվ ահավասի՜կ հողն սափորս հրաշագեղ զոր ես թրծեցի
Զուրերուն ամենեն քաղցրահամովն առլցուն,
Եվ ահավասի՜ կ խազողի ոսկեղեն ոզկոլյզ մը ծանրակշիռ.
Հայրենական այգիներուս արևներուն տակ հասունցած...
Եվ ահավասի՜ կ հողիս խարտյաշ ցորյանեն բաժին մը հաց,
Որ ծաղկազարդ զամբյուղիս մեջն այսօր,
Երազիս անտառներուն քով, ջուրին եզերքը դրի...
Եվ ահավասի՛կ դեո երենոսե անվարժ քնարս աղմկահույղ,
Որ պարտութենես, օր մը, իմ դողդոջուն ձեոքերուս մեջ
ջախջախվեցավ ****
Եվ ահավասի՜ կ, վերջապես քեղի՝ իմ վաղնջական սոլրս
պողպատ յա,
Որովհետև իմ հաղթվածի բազուկներս անարժան են անոր բոցին,