Ստվեր տվեցեք մի օտար Հայի,
Որ այց է գալի ձեզ օր ու գիշեր: 140
Բայր, ո՜հ, չեմ տեսնում ես ուրախություն։
Ժա՛մ մի չզգացի նորա արձագանք,
Ճեմում եմ ձեր տակ, բայց ո՜չ հաճություն
Գգվում է կուրծքս. ո՛չ. սև՛ օձ, կապա՜նք..
XIII
Գիտե՞ք, ես կյանքից այլ չեմ սպասում՝ 145
Ո՛չ հաջողություն, ո՛չ պերճ ապագա,
Ես խանդաբվում եմ և չեմ ափսոսում.
Ոչինչ չեմ թողնում աշխարհիս վերա...
Ես դեռ մատաղ եմ։ Բայց մտածելով.
Մաշել եմ կյանքս, ունայն ապրելով. 150
Արդեն իմ կյանքը այլ բարձրանում չէ,
Եվ առաջվա պես չգիտե շնչել.
Հանգիստ է խնդրում, բայց կըգտանե
Նորան հողի տակ... նա կամի՛ ննջել... 155
Ալիքների մեջ գտնում է գագաթ։
XIV
Վաղ առավոտուց մինչև խոր գիշեր
Ես թափառել եմ ուռիների տակ,
Երբ բոլոր լուռին գեղեցկանում էր
Ամպերի միջից։ Հնչում էր սոխակ, 160
Երբ ոսկենշույլ ալիքն առվակի
Թավալվում էին մանկական խաղով,
Քաղցր քան ձայնը արծաթե զանգի,
Յուրյանը հոսանքից խոխոջ հանելով,
Եվ բնությունը այս պատկերներից 165
Կարծես նոր ծնավ Արարչի ձեռից.
Երկինք ու երկիր նույնպես գեղեցիկ.
Անտառի խորքում քնքուշ վայլայլիկ։
