Անցա՜ն, մարեցա՜ն, ուրեմն, հայ լուսեր...
Ա՜հ, Հայաստան, ո՜ւր քո փառքըն փայլուն.
Ո՜ւր քո ճարտարաց աշխատանքն անհուն.
Ո՜ւր քաջ և գիտուն որդվոցդ արդյունքներ.
Ո՜նց քո բյուր փառքեր
Անցե՜ր են, անցեր։...
Անցի՜ք դուք այլ սև սրտիս սև ամպեր,
Անկե՛ք հայ հոգուն սև քարին վըրայն...
Ո՜հ, քանի՜ հազար կանգուն լայն ու երկայն.
Ո՜հ, ո՜նց ցեղուցեղ անձինք հոն եկեր,
Եկեր ու անկեր՝
Անցե՜ր են, անցեր։
Ըզսև գիրն Հայոց կարդացերք, ազգեր.
«Կարկառ հանգըստյան տոհմի տան Հայկա,
Համարինդ մեռյալս և ինքն ի քուն կա»։ —
Մեռյալ չե՜ն, ուրեմն, հայ հայրենիք մեր.
Հայաստան անկերի
Բայց ո՜չ է անցեր։
