Մութին մէջ, փայլակէն ետքը, մարդ ալ աւելի գէշ կը տեսնէ:
Երջանկութիւնը փայլակի պէս շողաց յանկարծ կեանքիս մէջ, շլացուց զիս, և սակայն, շուտ մը մարեցա՛ւ, անհունութեան մէջ կորսուեցաւ դարձեալ, լուսածիր յիշատակ մը միայն ձգելով, իր ետեւէն ― յիշատակ մը այնքան խորունկ, այնքան ամրապէս դրոշմուած հոգիիս խորը, որ ոչ մէկ զօրութիւն երբէք կրնայ շնչել անկէ:
Սրտիս մէջ անհուն կարօտ մը կ’զգամ, ոչ թէ՛ այն կարօտներէն որք կ’ային, վայելած չըլլալու զսպուած տենջանքով, այլ կարօտը անսահման, մաքուր պաշտումիս:
Սիրելի բարեկա՛մ, դուն քանի մը օրէն պիտի տեսնես զինքը, հոն պիտի վերադառնայ: Իսկ ե՞ս, պարտաւոր եմ հոս մնալու, ո՞վ գիտէ որչափ ատեն, թերևս ընդմիշտ: Ո՛հ, պարտականութիւնը ինչ ծանր բեռեր ալ կը դնէ մարդուս սրտին վրայ:
Կ’աղաչեմ եղբա՛յրս, գրէ իր վրայ, էջերով, հատորներով գրէ՛, պիտի լափեմ զանոնք:
Կ. Պոլիս, 8 Ապրիլ 1890
ՏԻԳՐԱՆ
Շաբաթ մը ետքը հետեւեալ բառերը գրուած այցետոմս մը ստացայ իրմէ.
Նոր գրելիք չունիմ, նամակ չգրեցի ասոր համար: Ներփակ կը ղրկեմ հարցումներս որոնք բաւական բան պիտի ըսեն քեզի գտնուած սրտի ու մտքի տրամադրութիւններուս վրայ: Նամակներուդ կ’սպասեմ միշտ: Իր վրայ գրէ միշտ կ’աղաչեմ: Ջերմագին համբոյրներս:
