Էջ:The Knight in the Panther's Skin, Shota Rustaveli.djvu/144

817 Արքան նայեց ավագանուն, խոր հառաչեց ու լաց եղավ,
«Տեսեք—ասաց,— արևը մեր շողերը իր մեզնից առավ.
Ի՞նչ մեղք արինք, վշտացրինք, որ մեզ թողեց անգթորեն,
Այժմ նրա՛ն հլու զորքին ովքե՞ր պիտի աոաջնորդեն»։

818 Ամենքն էին ողբում, սգում, ապա սգից հանգստացան,
«Հարցեք՝ ունի՞ հետն ուղեկից, թե մենակ է»,— ասաց արքան։
Շերմադինը եկավ ծառա վախվխելով, ամաչելով,
Կտակ բերեց և լաց եղավ, ապրելը զուր համարելով։

819 Ու զեկուցեց. «Նրա գիրն է, գտա նրա ննջարանում,–
Ծառաները լալիս էին, մազն ու մորուքն էին փետում.
Փախել է նա ծածուկ, մենակ, չունի ընկեր և ուղեկից,
Ինձ սպանեք թե իսկ հիմա՝ արդար է, ե՛ս՝ խռով կյանքից»։

820 Եվ կտակը երբ կարդացին՝ լալիս էին երկար ժամեր։
Արքան ասաց. «Մի՛ հագցրու էլ իմ զորաց ուրախ շորեր.
Ամեն այրի, որբ ու տնանկ թող աղոթեն ի սեր նրան,
Աղոթքները գուցե նրանց՝ ապահովեն նրա ճամփան։