Էջ:The Knight in the Panther's Skin, Shota Rustaveli.djvu/243

1443 Եվ լաց եղան ամենքն այնտեղ՝ տեսան նրան արտասուքով,
Ամեն մեկն իր կորուսյալին ողբաց, հեծաց լաց ու սուգով,
Երբ լռեցին, այսպես ասին. «Նման եք դուք արեգակի,
Ով ձեզ տեսնի՝ ինչ ողբ ու լաց, այլ արդարև պիտի երգի։

1444 Որ մեկն արժի՝ զոհվածով կա, այդ ձեր լացին, վշտանալուն,
Ձեզ համար մեր մեռնելն է լավ՝ գետնի վրա մեր ման գալուն»։
Ֆրիդոնն ասաց Տարիելին. «Չնչին բանից մի վշտանար,
Աստված կտա ձեգ փոխարենն՝ ուրախություն բազմահազար»։

1445 Ավթանդիլն էլ եղավ ցավկից, հայտնեց պատշաճ մխիթարանք.
Նրանք գովեստ արին, ասին. «Ա՛յժմ պիտի ուրախանանք,
Որովհետև գտավ առյուծն իրեն կորած արեգակին,
Էլ չենք ողբա ու սուգ անի, միլ չենք դնի էլ մեր աչքին։

1446 Վերջիվերջո հասան նրանք Մուլղազանզար մեծ քաղաքի.
Ու փող հնչեց ուրախության, աղմուկն եղավ մեծ խնդանքի,
Դաբդաբի և քոսի ձայներն իրար էին ներդաշնակում,
Քաղաքացիք թողնում շուկան—ի մի էին արդ հավաքվում։

1447 Վաճառականք ելան փողոց, հանդիսատես եկավ բազում,
Սարանգները զենքեր ձեռին նրանց մեջ կարգ էին պահում,
Ընտանիքով եկան գունդ-գունդ, շփոթ տվին սարանգներին
Եվ նրանցից խնդրում էին՝ թույլ տալ տեսնել մեծ հյուրերին։

1448 Հյուրերն իջան առ Ֆրիդոն, տեսան պալատ շատ հաճելի,
Ընդառաջեց նրանց մի խումբ՝ ոսկեգոտի ծառաների,
Ոտների տակ սփռում էին—ով որ ուներ օքսինոներ,
Թափում էին վերից ոսկի, որ ամբոխը ցածում բռներ։