Էջ:The Knight in the Panther's Skin, Shota Rustaveli.djvu/31

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

156 Կատարվածի բոթը այնժամ դու կհղես թագավորին,
Իմաց կտաս մահս արդեն, նման եղիր գինեվորին,
Ասա՝ բաժին ընկավ նրան՝ ինչ որ բաժինն է ամենքի,
Ու բաժանիր աղքատներին՝ գանձեր առատ՝ արծաթ, ոսկի։

157 Ինձ առավել լեր օժանդակ, առավել քաջ եղիր այնժամ,
Կմոռանա՞ս միթե ինձ շուտ, հիշատակի՜ր ինձ հարաժամ,
Ինձ առավել բարով հիշիր, աղոթք ասա դու իմ հոգուն,
Չմոռանաս բարիքս քեզ՝ լեր սիրտ հոժար, լեր գգայուն»։

158 Ու երբ ծառան լսեց նրան՝ շատ զարմացավ ու սարսափեց։
Աչքերից հանց մարգարիտներ՝ ջերմ արտասուք նա վար թափեց,.
«Քեզնից բաժան,— ասաց նրան,— սիրտս ինչո՞վ ուրախանա.
Բայց խանգարել ես չեմ կարող, գիտեմ, զուր է, դու չես մնա»։

159 «Քեզ տեղապա՛հ եմ ինձ կարգում» — ինչպե՞ս ասիր այսպիսի բան.
Ես տիրություն ինչպե՞ս անեմ, ինչպե՞ս դառնամ ես քեզ նման.
Երբ քեզ մենակ պատկերացնեմ, գետին մտնել պիտի ցանկամ,
Մենք երկուսով լավ է գնանք, տար ինձ քեզ հետ, ես էլ կգամ»

160 Կտրիճն ասաց․ «Լսի՜ր դու ինձ, պարզ եմ ասում, ոչ երկդիմի.
Երթ դաշտ ընկնի սիրահարը՝ կտրող-կապող ի՜նք պիտ լինի։
Ով է շահել դեռ մարգարիտ՝ առսնց ջանքի, առ և տուրի,
Իսկ կեղծ մարդուն ու դավանան՝ սրտին նիզակ պիտի հարի։

161 Ես ո՞ւմ ասեմ գաղտնիքս ապա, ուրիշ չկա, քեզնից ավել,
Ո՞ւմ տեր թողնեմ՝ քեզնից բացի կամ վստահեմ՝ ո՞վ է վայել
Սահմանները ամուր պահիր՝ մոտ չսուրա մեր թշնամին
Գուցե դառնամ, աստված գուցե՝ չկործանե ինձ հիմնովին։

162 Չի հարցնի մեկ թե հարյուր՝ խորհուրդ վերին մահ թե ուզեց,
Մենությունն ի՞նչ պիտի անի՝ երկնի դասը թև ինձ պահեց,
Իսկ որ չեկա երեք տարի — այնժամ արա լաց ու կական,
Արդ թուղթ գրեմ՝ քեզ ենթարկվեն՝ ինձ հպատակ ովքեր որ կան»։