Էջ:The Knight in the Panther's Skin, Shota Rustaveli.djvu/67

389 Ասմաթն եկավ, ինձ ուղեկցեց։ Փարդան անցա սիրտս կոտրած,
Ասում էի. «Ով բախտ, դու ինձ ճար խոստացար փոքր ինչ աոաջ,
Հույսեր դու ինձ ներշնչեցիր, ինչո՞ւ հապա խինդս չարիր,
Եվ ծանրությունն անջատումի հեծեց սիրտս՝ բեռով նա իր։

390 Ասմաթը ինձ սիրտ էր տալիս, ու պարտեզից անցանք նրա,
Ասաց. «Այդպես քո գնալուդ՝ դաղ չմնա սրտիդ վրա,
Երդիկ ծածկիր դու վշտի դեմ, ուրախության դռները բաց
Ամաչում է նա խոսելուց, պահում ապա իրեն զսպած»։

391 Ասի. «Քույր իմ, քեզանի՛ց եմ ակնկալում ճարն իմ սրտի,
Բարի լուրով բոցս մարի, աստվա՛ծ, հոգուց մի անջատի.
Դու մի դադրիր նամակ գրել, հղիր նորից հաճախակի
Ինչ է խորհում թե իմ մասին՝ չեմ կասկածում, դու չես ծածկի»։

392 Հեծա եկա աչքիս արցունք և հորդումի վտակ քանի,
Նստած էի ննջարանում՝ էլ ուժ չուներ խենթս քնի.
Լալ ու բյուրեղն իմ փոխվեցի, լեղակ դարձա ես կապտագույն,
Ա՛խ, լավ էր ինձ՝ գիշեր մնար, քան առավոտ բացվեր դժգույն։