Էջ:Tsaghkahandes.djvu/29

Կանաչ խոտի գերին ես դու,

Միշտ քու փորի խերին ես դու,

Ծլած արտի սերին ես դու,

Սուր քերծերի ծերին ես դու,

Արի՛, ծիկ-ծիկ-ծիկ,

Ա՜յ կրակի պեծիկ.

—Մըկըկըկա՜, մըկըկըկա՜...

Աչքերդ կրակ,

Մի-մի վառ ճրագ,

Ոտներդ բարակ,

Վազում են արագ,

Պոչդ անհանգիստ,

Տմբտմբան է խիստ,

Արի՛, ծիկ-ծիկ-ծիկ,

Այ իմ սև Էծիկ.

- Մըկըկըկա՜, մըկըկըկա՜…

Մկկա, էդ սասիդ մատաղ,

Կմկմա, էդ նազիդ մատաղ,

էդ քու ձենը բարձր ու զիլ՝

Քեզ միշտ լսել ո՞վ չի ուզիլ,

Արի՜, ծիկ-ծիկ-ծիկ,

Ջա՜ն, կրակի պեծիկ...

— Մըկըկըկա՜, մըկըկըկա՜։

ԳԱՐՈԻՆ է

Գարուն է...
Չարաճճի մանուկի պես
Արևն է միշտ ժպտերես,
Սարն ու դաշտը կանաչազարդ
Բացվել է և կարմիր վարդ։