Էջ:Tsaghkepunj.djvu/110

Չար թշնամու բերանից։
Ճուտերն անգամ չգիտեին՝
Թե ո՞ր կողմը վազվզեն,
Որ վերևից վրա չտա
էն արյունկեր չար բազեն։
Հենց որ նրանք գնում էին
Աղբանոցը քջուջի՝
Մայրը արթուն միշտ հսկում էր,
Որ ո՛չ մեկը չկորչի...
Մեկ էլ ըհը՛... գնդակի պես
Ցած էր ընկնում գող բազեն,
Մեկին ճանկում ու հայդե՛, պո՜ւկ...
— Ի՜նչ կուզեին՝ թող ասեն։
Տանելուն պես՝ ով տեսնում էր՝
Ձեն էր տալիս դեսուդեն,—
Թե օգնեցեք, եկավ, տարա՜վ
էն արյունկեր չար բազեն։
Մի կողմից էլ թուխսն էր ճչում,
Ծղրտում էր, կչկչում,
Գնում-գալիս, թևին տալիս,
Կրխկում էր ու կանչում.—
«Վա՜յ, օգնեցեք, ճուտս չկա,
Բազեն զարկեց իմ ճուտիկ,
Ես ո՞նց անեմ, ո՞նց պահպանեմ,
Որ ճուտերս նա չուտի»։
Ամբողջ օրը դադար չուներ,
Կռկռում էր, քջջում,—
Ձեն էր տալիս, ու խղճալի
Կչկչում էր ու ճչում։
Էսպես խեղճ թուխսը
Ե՜րկար մտածեց,
Ե՜րկար օգնության
Ձենուձուն ածեց.—
Նանը ոչ նրան
Օգնության հասավ,
Ո՛չ էլ մի բերան