Էջ:Tsaghkepunj.djvu/120

— Կիկ-լիկի՜...
էստեղ ինչքան
Մորեխներ կա՜ն...
Կիկ-լի՜կի...
Մերոնք թող գան
Սրանց վերջ տա՜ն...
ՃՈՒՏԻԿ.– (Աքլորիկին)
— Ծի՜վ-ծի՜վ, ա՜յ ախպերիկ,
Ծի՜վ-ծի՜վ, մեկ ինձ մտիկ...
ԱՔԼՈՐԻԿ.— (Մոտենում է ճուտիկին ու զարմանում)
— Կիկլիկի՜...
Ես ո՞ւմ եմ տեսնում...
Ես ի՞նչ եմ լսում...
ՃՈԻՏԻԿ.— Կանչիր թող գա մայրիկս։
ԱՔԼՈՐԻԿ.— Կիկլիկի՜... ա՜յ թխսամեր...
Կիկլիկի՜... ա՜յ ճուտիկներ...
Եկե՜ք, եկե՜ք...
Դեսը եկե՜ք...
Ես գտել եմ մեր քուրիկին,
Ես գտել եմ ճուտ-մարիկին։
(Թխսամերն իր ձագերով առաջ է գալիս)

ԹՈՒԽՍ.— Ո՞ւր է, ո՞ւր է ճուտ-մարին,
Մի հարցրեք աքլորին...
Մոլորվել է խեղճ ճուտը,
Քթիցն ելավ ողջ կուտը...
ՍՔԼՈՐԻԿ.— Այ էստեղ է ճուտ-մարին,
Ապավինած Չամբարին...
(Բոլորը գալիս են ծառի տակ շրջապատում
հիվանդ ճուտիկին)
ԹՈՒԽՍԸ.— Բարո՜վ, բարո՜վ,
Ճուտիկ ջան...
ՁԱԳԵՐԸ.– Բարո՜վ, բարո՜վ,
Քուրիկ ջան...
Ո՞ւր գնացիր ետ չեկար,
էդ ի՞նչ օրի դու ընկար...