Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 3.djvu/64

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Կղե՛ր, ո՛վ կղեր, դուք ավեր ազգին

Բերում եք միայն և ո՛չ փրկություն...


Կարծեք թե ըմբոստացում է սա կղերի դեմ, սակայն լսեցեք շարունակությունը.

Բարձրացի՛ր հոգով դու կրոնուսույց

Քեզ շըրջապատող խավարից մոլար.

Մեծ զորությունն այն աշխարհակառույց

Քննելով քննի՛ր դու հայտնաբարբառ:


Ճշմարիտն ասեմ, այդ պարոնները

Չըգիտեն պաշտել և ոչ մի աստված.

Դոքա պաշտում են յուրյանց ախտերը

Եվ չունեն ոչինչ սե՛ր հասարակաց։


Եվ ապա՝

Ակադե՛միա Մայր էջմիածնում,

Նախագահ վանքի զավթին ու դռան,

Ուր ե՛ռ է գալիս այս ներկա օրում

Ընչասեր արյուն, ախտեր անարժան...


Սա էլ Շահազիզն է — հայ բանաստեղծը, որ միանգամայն արժանի է իր ընկեր քննադատին։

Սակայն արդյոք իրականացած չէ՞ Շահազիզի բաղձանքը։ Չէ՞ որ այդ «նախագահ վանքի զավթին ու դռան» կանգնած է արդեն այդ դժբախտ ակադեմիան։ Բայց վերացե՞լ են «ընչասեր արյունն ու ախտերն անարժան»։ Այո, կարծես թե իրականացել է Շահազիզի բաղձանքը, բայց միևնույն ժամանակ մի՞թե մեր օրերի հայ ազգային ինտելիգենցիան նույն իդեալներով չի օրորում իրան։ Մի զարմանալի թյուրիմացություն է սա։

Շահազիզի այդ տողերից դեռ ավելի առաջ է դրված Պատկանյանի «Քահանա» ոտանավորը, նվիրված իր քահանա հորը, ուր նա ոչ միայն որդիական սիրո և հարգանքի մի տուրք է տալիս իր ծնողին, այլև իդեալական մի պատկեր է ուրվագծում։ Իսկ դրանից գրեթե մի քառորդ դար անց նա երգիծական ոճով գրում է՝

Աղքատի որթի, պելիսըզ մարթ իմ,

Տուն-տեղ, մյուլք, ըստակ ե՞փ պիտ ունենամ,

Խըզմաթքյար լալու ցանկություն չունիմ,

Ի՞նչ անեմ։ Լայլաճ տերտեր պիտի ՚լամ...