Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 3.djvu/65

Ա՛լ տերտեր եղա՝ փիլոն կըհաքնիմ,

Ձեռքըս կառնում խաչ ու ավետարան,

Տըղա ու մեռել կառնում կրխոթիմ

Մեկին ավազան, մեկին գերեզման..

Նույն գաղափարները, այսինքն որ կղերը իր էությամբ վատ չէ, որ նա կարող էր լինել լավ, լուսամիտ, առաջադեմ և այլն, ինչպես ասում է ազգային ինտելիգենտը — և նրա ցանկությունը դրանից չի անցնում։ Նրա ցանկությունն է լավացնել կղերը, բայց ոչ բնավ կռվել նրա դեմ, չեզոքացնել, հեռանալ նրանից, ժխտել նրան, իբր այդպիսին։ Նույն գաղափարները գրեթե նույն ձևով արտահայտվել են և Շահազիզի ու Պատկանյանի աշակերտների, նրանց անմիջական հետնորդների՝ Ծատուրյանի և Հովհաննիսյանի ոտանավորներում։ Եվ հայ քննադատ պուբլիցիստները նույն տեսակետն են կիրառել մեր կղերի վերաբերմամբ Նազարյանից հետո, ինչպես հայ բանաստեղծները — Շահազիզից և Պատկանյանից հետո։

Այդ ինքնամփոփ, կղերականության, կղերամտության հետ անքակտելիորեն կապված ազգայնության գաղափարն է, որ արծարծվել է մեր ինտելիգենցիայի մեջ և սնել նրան ու սնվել նրանից։ Ահա այդ տեսակի ազգային-ուտիլիտարիստական մեթոդով է, եթե միայն կարելի է դա մեթոդ անվանել, որ ղեկավարվել է մեր քննադատությունը։ Այդպիսի աշխարհահայեցողությամբ է, որ նա մոտեցել է հայ գրականությանը և գեղարվեստին։ Այդ մտածողությունը ամենա կատեգորիկ կերպով պահանջել է, որ հայ բանաստեղծը երգե նույն փտած ու ծանծաղ, որպեսզի ուրիշ անուն չտամ, գաղափարները և խարազանե անխնա կերպով նրանց, որոնք շեղվել են այդ ճանապարհից, միևնույն ժամանակ դափնիներով պսակելով այն ոտանավորչիներին, որոնք տոգորվել են այդ կղերամիտ ըմբռնումներով ու աշխարհահայեցողությամբ։

Ահա այդ քննադատությունն է, որ Հովհ. Թումանյանին «Լեոան երգիչ» զարմանալի անունն է տվել, այդ քննադատությունն է, որ Արշալույս Մխիթարյանին բանաստեղծ է դարձրել և բանաստեղծների դասը բարձրացրել։ Այդ քննադատությունն է, որ Ծատուրյանին Թումանյանից, Հովհաննիսյանից և Իսահակյանից բարձր է դասել։ Այդ քննադատությունն է, որ վատաբանել է Շիրվանզադեին, որովհետև նա իբրև թե հեռացել է հարազատ միջավայրից «Նամուս»-ը գրելուց հետո, որո վհետև «նախապատիվ» է համարել

^[1]

1. 5 Վահան Տերյան, հ. III