իր պես մի մեծանձն պաշտոնյայի համար. աշխատեց հեգնող ժպիտ կազմել դեմքի վրա, նայեց Զեբին, ապա Սարհոնին դարձավ և ասաց.
— Հը՛… Մեծ Խորհրդի հրամա՛նը.. մի՞թե չես ուզում գալ։
— Գնա՛նք,— պատասխանեց գայլը ոտքի ելնելով,— ամեն գայլ պարտավոր է հպատակվել իր դրած օրենքներին… Առա՛ջ ընկիր…
Կարմիրն առաջ անցավ, քայլեց մինչև դուռը, ապա կանգ առավ, դարձավ և ասաց.
— Գիտե՞ս ինչ, Սարհոն եղբայր, գործից երևում է, որ Օձուկին էլ հարկավոր է հետներս վերցնել, ի՞նչ հարկավոր է ինձ նեղություն տալ նորից գալու։
— Օձո՞ւկ,— գունատվեց Սարհոնը, —ո՞վ է այդ։
Կարմիրը գլխով մանուկին ցույց տվավ։
— Ի՜նչ,— բացականչեց Զեբը.— Խորհուրդը գիտե՞ նրա մասին։
Կարմիրը պատկառանք ազդող կերպարանք կազմեց և գլուխը ցցելով ասաց.
— Սարհոն եղբայր և դու, տիկի՛ն, մի անգամ ընդմիշտ պիտի գիտենալ, որ Մեծ Խորհրդից ծածուկ ոչինչ չի մնում։
Ապա թողնելով խոսելու այդ ձևը, ավելացրեց.
— Դեհ, կանչիր Օձուկին, և գնանք։
— Վա՞յ ձեր գլխին,— ոռնաց Զեբը առաջ գալով,— կորսվիր դու էլ ու Մեծ խորհուրդդ էլ…
— Տիկի՛ն…— մռնչաց բարկությամբ Խորհրդի ներկայացուցիչը,— Սարհոն եղբա՛յր, կնոջդ լռեցրու և գործված անարգանքը դադարեցրու… հանուն օրինաց…
— Շո՛ւտ, դուրս կորիր, քսու,— որոտաց նրա վրա գայլուհին և մոտ վազեց։
Կարմիրը, որ ետ–ետ էր քաշվել, դուրս ցատկեց։ Առյուծի լեղի՞ էր կերել, որ մի կնոջից չվախենար։
— Աստված իմ, տիկին,– ասաց նա,– ինչո՞ւ ես բարկանում, ես իմ պաշտոնս եմ կատարում։
— Կորիր… էլ ստվերդ թող չերևա այստեղ։
— Գնանք, եղբա՛յր, գնա՛նք,— գոչեց Կարմիրը Սարհոնին և շտապով առաջ ոստնեց։
Ու երկու գայլերը շուտով անհետացան մթության մեջ։
