Jump to content

Էջ:Vrtanes Papazyan, Collected works (Վրթանես Փափազյան, Երկեր).djvu/152

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

արդեն դողացնում էին նրան, որը երբեք արյուն չէր տեսել, կռիվ չէր արել և զենք չէր գործածել։

— Բայց այդ մասին առավոտյան կխոսենք…— շարունակեց ենիչերին,— այժմ ահա քեզ…— և նա առաջարկեց նրան մի ոսկի,— այժմ գնա քնիր, հոգ չէ, այսօր էլ մենակ քնիր…

Սեդրակն անշարժ, կնոջ ձեռքը բռնած, իր մարմնով նրան ծածկած, ենիչերիին էր նայում…

— Ի՞նչ,— գոչեց ենիչերին դեմքը խոժոռելով,— տվածս փողը չե՞ս առնում, չե՞ս էլ ուզում դուրս գնալ… չէ որ փորդ կը թափեմ… հա՛յդե, անհավատ,… կորսվիր դուրս…

Սեդրակն անշարժ մնաց։

Ենիչերին կատաղեց, բռնեց Սեդրակի ոտքերից և գլխից, արագությամբ և առանց ուշադրություն դարձնելու նրա հուսահատ աղաղակներին, տարավ նրան դեպի դուռը և շպրտելով դուրս՝ գոչեց.

— Գնա՛, երիտասարդ ես, խղճում եմ քեզ…

Սեդրակը պահ մի ցավից ընկած մնաց, ապա ոտքի ելավ և մռնչեց.

— Ո՛չ, ավելի չավ է մեռնել, քան այսպես ապրել.

Պահ մի մտածեց, ծոծրակը քորեց։

Այդ միջոցին ներսից լսվեցավ իր կնոջ ճիչը…

Արյունը գլխին զարկավ, մի ոստյունով թռավ դեպի խոհանոցը, հափշտակեց այնտեղից փայտ կտրտելու կացինը և սլացավ դեպի սենյակը… բայց այնտեղ կանգ առավ գունաթափ… դողդողում էր, խեղճը երբեք զենք չէր բռնել ձեռքը….

Հանկարծ ներսից լսեցավ մի սուր և աղիողորմ ճիչ…

— Նա է,— մռնչեց Սեդրակը,— և մինչդեռ Խաչատուրը, որը ամեն բան տեսնելով գունաթափ դեպի նա էր վազում, երիտասարդը ներս սլացավ…

Ենիչերին գիրկն էր առել սարսափահար կնոջը և քակում էր նրա հագուստները… նրա կեղտոտ շրթունքները հպել էին մարած կնոջ այտերին…

Սեդրակի աչքերը մթնեցին, առյուծի պես մռնչելով մի ոստյուն գործեց դեպի ենիչերին և բարձրացրած տապարը կատաղությամբ իջեցրեց նրա գլխին…

Սրահը թնդաց ենիչերիի ձայնից, որը բաց թողեց կնոջ, մի քայլ արավ և փռվեցավ գետին…

Սեդրակը կատաղությամբ ցատկեց դեպի նա, խռպոտ մռնչյուններ արձակելով սկսեց արագությամբ և ամենայն ուժով տապարով հարվածներ տեղալ ենիչերիի գլխին և մեջքին: