Էջ:Vrtanes Papazyan, Collected works (Վրթանես Փափազյան, Երկեր).djvu/32

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

այնքա՜ն եմ սիրում, որքան չի սիրում թիթեռը ճրագին, սոխակը վարդին, աշխա՛րհն արևին և բույսը հողին։

Դո՛ւ ես իմ ճրագը, դո՛ւ ես իմ վարդը, դո՛ւ իմ արևն ու դու իմ հողը…

Լսում էր Հասոն, սիրտը խշխշում: Ածում էր, ածում, նվագն ուժովցնում:

•••

Հասավ ների[1] այծը կոտրած աստիճանին, զգաց, որ մահը աչքի առաջն է, բայց դյութված էր, ոտքը դրեց փայտի վրա:

Շարժվեց փայտը, լսվեց մի մայուն, և սիրուն ներին, պտույտ գործելով օդի մեջ, գնաց ջախջախվելու անդունդի քարերի վրա:

Մղկտաց Հասոն, – Հեյ վա՜խ, իմ սիրո՛ւն ների, – կանչեց սրտաբուխ: Բայց աչքը երբ Զալխեին ընկավ, մոռցավ ներիին, Սրինգը դրեց բերնին և սկսեց ածել։

Ոչխարները տեսան ներիի վիճակը. կանգ աոան, մտածեցին ետ գնալ, բայց դյութված էին, առաջ գնացին։

Փորձեց առաջին ոչխարը, ետ-ետ քաշվեց, առջևի ոտքերը բարձրացրեց և ուզեց թռնել: Մի մայուն արձակեց և գնաց այծի ետևից:

- Վա՜խ, վա՜խ, իմ անմե՜ղ ոչխար, – մղկտաց Հասոն:

Նայեց Զալխեին, մոոցավ ոչխարին, ուժ տվավ նվագին։

Փորձեց երկրորդ ոչխարը, մինչև իսկ թռավ, բայց կպավ աստիճանին, մի պտույտ գործեց, խղճուկ կերպով մայեց և գնաց դեպի խոր անդունդը։

- Թռե՛ք, անցե՛ք, իմ սիրո՜ւն ոչխարներ, – երգում էր Հասոն. – թռե՛ք, իմ թավամա՛զ գառնուկներ, եկե՛ք ձեր տիրոջ մոտ:

Ոչխարները է՛լ չէին շարժվում, ետ-ետ էին գնում։

Կատաղեց Հասոն՝ բացվածքը չէր տեսնում: Որքան սեր ուներ ու զգացմունք, ներշնչեց սրնգին, գեղգեղանքներով քարացրեց բնությունը… բայց ոչխարները ետ-ետ էին գնում։

Ամաչեց աղան իր գործից, կիսամեռ եղավ Զալխեն հուսահատությունից:

Փոխեց Հասոն եղանակը։

Այժմ ինքն էլ չգիտեր՝ ինչ էր նվագածը:

Դադրել էր քամին, կանգնել էր ջուրը, լռել ամեն ինչ:

Ո՞վ չի լսել «Լուր-դա-լուր»-ը, որին չի դիմանա ոչ մի քար սիրտ:

  1. Առաջնորդ այծ