Կայմակամը ապշեց, չէր սպասում այդքան էժանով պրծնել։
— Ի՞նչ,— գոչեց նա ուրախությամբ,— միայն ա՞յդ է ձեր ուզածը. ուրախությամբ, քույրերս, ամենայն ուրախությամբ… Տեր մյուդիրը պաշտոնանկ է այս րոպեիս… դեհ, ցրվեցեք և գնացեք ընտրեք մեկին, որ վավերացնեմ, դեհ, խելոք զավակներս, ցրվեցեք…
— Մենք արդեն ընտրել ենք մեր նոր մյուդիրին, բեյ,— կանչեց գնչուհին,— Սարոյենց Խեչոյին կուզենք…
— Այո, այո,— ձայներ ամբոխը։
Հայց հանկարծ, երբ մի ակնթարթ լռություն էր տիրում, ետևի կողմից մի ձայն բարձրացավ, որ ասում էր.
— Ոչ, ոչ, Կարապետին, Մարկոսենց Կարապետին կուզենք։
— Այո, այո,– արձագանք տվին մի քանի տասնյակ ձայներ,– Կարապետին կուզենք։
Գնչուհիներն ու առաջ կանգնած բոշաները ապշած՝ դարձան և զարմացան, թե որտեղի՞ց է գոյացել այդ կուսակցությունը, որ կամենում էր Կարապետի պես մի թույլ, գրեթե հիվանդ անձի մյուդիր ընտրել։
— Ի՞նչ եք ասում, ծո,— ոռնաց մի բոշա այդ նոր կուսակցության,֊ խևցա՞ք…
— Խևը դուք եք,– ձայնեց ետևից մեկը,— մենք Կարապետին կուզենք։
— Այ չոռ ու ցավ ուզեք, ախմախներ…
— Չոռ ու ցավը դուք ուզեք…
Եվ կռիվ ու վեճ սկսեց, մի խառն, զզվելի աղմուկ լցվեց հրապարակը։ Բոշաները սկսեցին խմբերի բաժանվել, վիճել, մինչև անգամ իրարու ծեծել և հուսկ ուրեմն բոլորովին ցրվել։
Կայմակամն էլ էր ապշել և պատշգամբի վրա կանգնած դիտում էր այդ տեսարանը։ Քյաթիբը ըմբռնեց բանը ինչում լինելը և ուրախությունից սկսեց ձեռքերը շփել ու դուրս եկավ թաքստոցից։
— Այժմ վտանգն անցավ բոլորովին,— ասաց նա,– այդ գյավուրները մեր ձեռքն են։
— Մյուդիրը ո՞վ է սակայն,— հարցրեց կայմակամը,— որի՞ն ընտրեցին։
— Ոչ ոքի, Արթենը նույն պաշտոնի մեջ կմնա, իսկ դրանց ուժը այժմ մեր ձեռքումն է…
Կայմակամը հոգնած՝ ներս քաշվեց, և երբ քյաթիբը մենակ մնաց․ կանչեց զափթիեների սպային պատշգամբը․ ձեռքով ցույց տվավ հեռացող բոշաներին և ասաց.
