Որքա՜ն հեռու է գարունը դեռ։ Հակառակ անզսպելի կարոտիս՝ կարելի չէ, որ ան ոստոստելեն գա, ծմակներեն ու պուրակներեն, մարտեն առաջ։ Ամիսներ հոգիս պիտի հայցե զալն, մինչև, որ օր մը առաջին ծաղիկները բողբոջին, առաջին ծիծեռնակները վերադառնան։
Հիշատակնե՜ր, որքան անուշ է ձեր գինին։ Ու գինովությունը, որ ձեզմե կուգա զիս կձգե՝ երջանիկ ու վաստակաբեկ։ Հիշատակներ, կուզեի, որ պահեիք միշտ ձեր առաջին թարմությունը, կուզեի, որ կեռասենիի ծաղիկներու պես, ճերմակ շաքիլներով, տեղայիք ուսերուս։
Մեր քաղաքին վերջին գարուններեն մեկն էր ատիկա։ Երբ աղմկարար, որոտագոռ, գարնան առաջին ավետիսը բերող հեղեղները սկսան խուժել՝ վերի անդերեն դեպի թաղին կեդրոնական մասը, ես արթնցած էի արդեն ի սեր։ Ու կյանքին վրա սկսած էի ձգել նոր ակնարկ մը։ Արբունքի վերջին կրակները կվառեին արյունս ու ձեռքերուս վրա՝ անձկությունը տրտում ու զվարթ էր միաժամանակ։ Ի՜նչ փույթ, թե մեծերը կշարունակեին զիս դիտել իրենց հին աչքերովը, մանուկ մը, որ կարթննար, սակայն։ Մանուկ մը, որ ամեն առավոտ վերստին գյուտը կըներ երկրի ողջ գեղեցկության։ Հիշատակնե՜ր, որքան թեթև է ձեր ջղարշը վրաս։ Կարելի՞ է մոռնալ միթե առաջին խուզարկու հայացքը, որ կձգես մորդ վրա։ Ու այդ տարին որքա՜ն սիրով շողշողուն էր մայրս։ Դեմքը լուսնային անուշ լիություն մը ուներ ու աչքերուն խորը, իմ սիրած ծաղիկներս կբուսնեին։ Եվ ուրտեղեն ալ որ գայիր, ո՛ր ժամուն ալ որ իյնայիր տուն՝ շրթունքներուն վրա երգի փշուր մը կար։ Կկռթնեի պարտեզին ծառերեն մեկուն ու երկար գորովով մը կդիտեի զինքը։
— Ինչո՞ւ միշտ ինծի կնայիս, տղա՛ս,— ըսավ օր մը՝ բարձրացնելով իր խորունկ աչքերը։
Իսկ ես, որ հպարտութենեն կդողդոջեի արդեն, բայց որ ոչ մեկ գնով կուզեի նորազարթ գորովս ըսել, որ ոչ մեկ գնով կուզեի խոստովանիլ, թե նոր կտեսնեի զինքը, նոր կզգայի իր մայրական քաղցրությունը, ստահակ անտարբերությամբ մը պատասխանեցի իրեն.
— Որո՞ւ կուզես որ նայիմ...
Ժպտեցավ ու շարունակեց իր աշխատանքը։
