Ու գնում էին նրանք անձնվեր,—
Ունեի՞ն կարծես քաջության թևեր... 430
Նույնիսկ գիշերի միգում անթափանց
Ես տեսնում էի թևերը նրանց,
Որ տանում էին թափոթե անվեհեր—
Աստվածաընծա, սրբազա՜ն թևեր։
Խավար գիշերի գրկում ահավոր 435
Քայլում էր նրանց խումբը թևավոր,
Գնում էր դեպի երկիրը հրի—
Մի խումբ էր կարծես հրեշտակների...
14
Եվ ահա նրանց աչքերի առաջ
Հեռուն, մշուշում բռնկվեց հանկարծ 440
Վառ, արնանման կրակի մի դեզ.
Մի հսկայական լեզու էր ասես—
Ու մութ գիշերի ընդերքն էր լիզում
Այդ հսկայական, այդ կարմիր լեզուն։
Ու ալքերն հառած լեզվին հրածին 445
Նրանք քարացան — ու սուր զգացին
Վառվող դիերի բույրը ահավոր...
Լսեցին նրանք կանչեր հեռավոր,
ճիչեր տխրաձայն ու աղեկտուր,
Որ կանչում էին ու տանջում իզուր... 450
Եվ ահա, հրե այն լեզվի նման,
Բռնկվեց նրանց սրտում անձնվեր
Ազնիվ վրեժի ու ատելության
Թույնը սրբազան ու աշխարհավեր։
Եվ այն է՝ նրանք ուզում էին որ 455
Անցնեն անիծված սահմանն ահավոր
Եվ նետեն իրենց հրդեհը անանց —
