Էջ:Yeghishe Charents, Collected works, vol. 3 (Եղիշե Չարենց, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/210

XV

Դու ոսկի գրիչ ունես, դու այնպես իմաստո՛ւն ես.
Ինքդ քեզ հրաժեշտ ես ասում,ինքդ քեզ կրկի՛ն

ընդունում ես —

Գիտես, որ՝ լինելով է լինում, հատնելով է

անհատնում այս տունը —

Եվ մի՛շտ ծիծաղկուն է հոգիդ ու սիրտդ մշտապես

խնդո՛ւն է։

XVI

Թե կտոր տեսնես մի ամպի — ասա՝ սա ուրի՞շ է

արդեն,

Թե նստես, թե իջնես թամբից — ասա՝ սա ուրի՜շ

է արդեն,

Վերադարձը դարձ չէ այլևս և ո՛չ էլ կրկնություն

հնի

,

Թո անցած ամե՛ն մի ճամփին ասա՝ սա ուրի՛շ է արդեն։

XVII

Նա գնաց ու կրկին եկավ — երեկվա իմ սիրած

սիրեկանը,

Բայց տեսա,որ արդեն չկա — երեկվա իմ սիրած

սիրեկանը։

Կանգնած է մի երրո՛րդը դեմս.— այդ նա չէ՛ այլևս,

նա չէ՛․—

Եկած է — ու կարծես չեկած — երեկվա իմ սիրած

սիրեկանը։

XVIII

Երկնքից թռչում է մի թռչուն.— քո ներկա՛ն է այն,

բարեկա՛մս.

Ինքն իրեն ժխտող մի հնչյուն.— քո ներկա՛ն է այն,

Բարեկա՛մս.