45
Նա սիրում է խորհել, պաղարյուն ու հանգիստ,
Խորը, զգաստ սիրով,
Որ ինքն ունի արդեն, որպես բարիք ու գանձ —
Իսկական ակն հողի՝ զրնգան ու զնգան։
Ամբոխն ատում է իրեն, բայց պատկանում է
նրան․
50
Նախանձում են բոլորն էլ․ ոսկին պսա՛կն է նրա։
Ցանկությունը երկրային, հրդեհումը նրա կեզ
Լափում է սիրտը նրանց, ինչպես իր սիրտը
լափեց։
Ինքը — նա՛ է, որ տալիս է ուզածին
Դյութիչ վաստակը հացի։ 55
Ի՞նչ հոգ, որ նա կեղեքում է բոլորին․ —
Ով իր դռնից հեռացավ — նա դառնալու է նորից։
Որպես հսկա ջրապտույտ, որպես հորձանք,
Թավալվում է ուժը նրա ահեղաձայն.
Փրփրում է, եռում ու քաշում է իր մեջ 60
Տերևներ ու ճյուղեր և քարեր ու սերմեր,—
Կարողություն, հասույթ, տնտեսություն ու կայք
Եվ կոպեկնե՛րն անգամ,
Որ խուղերի մթում, գիշերն ամեն ծառա
Համարում է ծածուկ իր ճրագի առաջ։
65
Այսպես ահա, հսկա իր դեզերով փողի
Թիկնաթոռում թաղված, դողդոջուն ու մռայլ,
Նա տիրում է բոլո՛ր արքաների վրա
Ու վճըռում բախտը ծովերի ու հողի։
