Տալստո՛յ, ժան—Ժակ—Ռուսսո՛, Ֆլոբե՛ր ու Ամիչի՛ս,
Ու Մահարի Գուրգեն,— ինձ օգնության եկե՛ք,
Որ կարենամ երգել իմ մանկությունը ջինջ 140
Իր առաջին քայլից նա ողողվեց թեպետ
Մի հեղուկով, որի բուրմունքների միջից
Օ, դժվար է մի քիչ քնքշություններ բեկել...
Մինչև օրս, երբ ինձ մանկություն են ասում—
Ես, չգիտեմ ինչու... այդ բուրմունքն եմ հիշում։—
XIX
145
Ահա՛ և իմ ամբողջ մանկությունը։— էլ ի՞նչ,
էլ ի՞նչ կարող եմ ես հիշել ավելի վա՛ռ.—
Այսպես թափվել է միշտ մի քնքշություն վերից։
Եվ երբ փորձել եմ ես ըմբոստանալ —
Մայրս սարսափահար կշտամբել է միշտ ինձ 150
Եվ խրատել է՝ լուռ, խոնարհ մնալ,
Եվ ընդունել վերից թափվող ամեն մի բույր,
Որպես վերուստ տրված երջանկության համբույր...
XX
Եվ իսկապես — այդ բո՛ւյրը — Իմ ուղեղի մուժից,
Որ կոչում են մարդիկ հիշողություն,— 155
Նա ելնում է ահա և իմ սիրտը խուժում,
Որպես անցած կյանքից բարձրացած թույն.
Եվ չգիտեմ հիմա, թե ես ի՛նչ եմ հիշում,
Իմ մանկությո՞ւնն արդյոք, թե այն անթով,
Այն գարշահոտ անցյալը, որ մեզ համար միայն 160
Նողկալի բույր ուներ, ու անարգանք, ու մահ։—
