Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Մեծ դաշնությոնեը ոգու — դո՛ւրսը, կյանքո՛ւմ է
կոփվում.—
Դաշն է ոգիդ աշխարհին — այդ մարտին մասնակից
ես եթե։
|
|
Սեր, և՛ պայքար, և՛ քնար,— միասի՛ն եք դուք,
միասի՛ն եք․—
Դղյակներո՛ւմ է ապրում երգը՝ սրից առանձին։—
|
|
Կարո՞ղ ես քեզ կոփել այնպես, որ քո մեջ ամփոփես
անցյալը,
Բայց և լինես ներկայում — նոր, քան նորերը բոլոր։—
|
|
Ո՜վ հանճարներ վիթխարի,— Դա՛նթ, Հոմերո՛ս,
Ալեքսա՛նդր,—
Ձե՛րն էր արոտն երեկվա,— ձե՛րն է և հունձքը վաղվա։—
|
|
Ուզո՞ւմ ես բարձրանալ քո դարից․— ուրեմն ոգով դու
պիտի
Թե՛ անցյալը զգաս հարազատ — և թե նոր լինես
ներկայո՛ւմ։—
|
|
Ֆավն, ու նիմփեր, ու սրինգ, — երգ և տավիղ
քաղցրաձայն․..
Մի՞թե աղբյուրդ չունե՞ր — տիղմ ու թախիծ, Ապողո՛ն։—
|
|