թող նոր թուղթով մը հայտնեին Թաղ. Խորհրղին, թե անգիտակցաբար տված են իրենց ստորագրությունները։
Այս առաջարկության ամենքն ալ հավնեցան, նույնիսկ անհամբեր խնդրեցին երիտասարդեն, որ անմիջապես հետո կոչումի գիր մը պատրաստե, որպեսզի նույն վայրկյանին ստորագրեն:
− Չէ, նախ սպասենք Հաճի Թումիկի գալուն,− պնդեց Սերգիս,− պետք չէ, որ այդ մարդը վշտացնենք, քանի որ կըսեք թե բարեմտությամբ այս գործին ձեռնարկած է:
Բայց գինեպանը կուշանար, ժամանակը բավական առաջացած էր և Սերգիս ստիպվեցավ շարունակել օղի խմել, սպասելով Հաճի Թումիկի վերադարձին։
Վերջապես ներկաներեն մին գոչեց.
− Իշտե եկավ։
Այո, նույն ինքն էր, ուրախ, հաղթական։
− Ո՞ւր մնացիր, Հաճի Թումիկ աղա,− բարձրացան ձայները ամեն կողմե:
− Տղաք, գործը լմնցուցի, քանի մը հոգիի ալ ստորագրել տվի, ալ թուղթին վրա տեղ չէ մնացած, միտքես ըսի, որ անանկ ալ եղավ, անանկ ալ, փոխանակ վաղը առտու տանելու, այս իրիկվընե տանիմ թուղթը տեղը տամ, լմննա…
− Էյ, տարի՞ր, տվի՞ր,− հարցուց Սիմոն աղա դող ելած։
− Հա անկե կուգամ կոր…
Այսպես ուրեմն, չարիքը գործվեր էր։ Սերգիս գավաթը բարկությամբ սեղանին զարկավ. մինչ մյուսները ապշությամբ իրարու երես կնայեին։
Հաճի Թումիկ իր խոսքերուն առաջ բերած հուզումը նշմարեց և զարմացած հարցուց.
− Ի՞նչ կա, ի՞նչ եղաք…
Նախ ոչ ոք չպատասխանեց, գինեպանին հեղինակությունը այնքան մեծ էր, որ չէին համարձակեր բողոքի կամ դիտողության խոսք մը ուղղել իրեն։
Վերջապես ամենեն հանդուգն ձկնավաճառ Համբիկը խոսեցավ։
− Մենք մեր իմզաները ետ պիտի առնենք, Հաճի Թումիկ աղա…
Գինեպանը այս խոսքերեն ցնցվեցավ, չուզեց ականջներուն
