Ղուկաս էֆենտի նույնիսկ մեճիտ մը ավելի վճարել տված էր։
Հետո աղջկան մեկնելուն ու ժողովականներուն ցրվելեն ետքը, հարցուցեր էր Միքայել աղայի, որ աղքատներու վիճակը քննելու պաշտոն ուներ և մոտեն կճանչնար բոլոր նպաստընկալները։
− Այս աղջիկը մորմեն զատ մեկը ունի՞։
− Չէ,− պատասխանած էր մարդը,– միայն պառավ մայր մը և ալ ավելի պառավ մորաքույր մը ունի, գրեթե անդամալույծ կին մը, որ երբեք դուրս չելլեր տունեն։
Առաջին անգամ հոս վերջացուցեր է հարցումը։ Սակայն աղջկան պատկերը քանդակվեր էր վաճառականին երևակայությանը մեջ և մինչև իրիկուն անոր վրա մտածեր էր։
− Ի՜նչ պատվական կտոր,− խորհեր էր ինքնին։
Հետո, հիշեր էր, թե այդ Միքայել աղան կնամոլ ու հեշտասեր մարդ մըն էր, որու մասին շատ բաներ կպատմեին իր ընկերակիցները ու մասնավորաբար կըսեին, թե Աղքատախնամի մեջ ունեցած քննիչի պաշտոնեն օգուտ կքաղեր աղքատ ու գեղանի այրիներուն հետ հարաբերություններ մշակելով ու նույնիսկ իր բարեկամներուն ալ հաճույքի բաժին հանելով։ Չար լեզուները կամբաստանեին նաև, որ Միքայել աղա իր այս տեսակ հաճոյականությունները ձրիաբար չէր շռայլեր, այլ նյութապես կնպաստավորեր։
Գեղանի Շուշանիկին հիշատակին հետ խառն, այս բոլոր խոսքերը Ղուկաս էֆենտիի միտքը կիյնային։
− Այս աղջիկը, այդ թշվառ վիճակին մեջ, երկար ատեն չպիտի կրնար իր պարկեշտությունը պահել, կմտածեր, և ո՞վ գիտե, թե հիմակ իսկ գայթումի ճամփուն մեջ չէր, թեև իր ամոթխած ու վեհերոտ կերպարանքը բոլորովին հակառակը ցույց կուտար․․․ ամեն պարագային, քանի որ դատապարտված էր մոլորելու, ինչո՞ւ թույլ տա, որ ուրիշը վայելե երախայրիքը…
Եվ Ղուկաս էֆենտի, հետևյալ օրն իսկ, երբ պատահմամբ հանդիպեցավ Միքայել աղային, զայն սրճարան մը տարավ և նստեցուց ու սկսավ հոսկե հոնկե խոսակցիլ։ Աղքատախնամին քննիչին համար ասիկա գերազանց պատիվ մըն էր, և խեղճը նախ չկրցավ կռահել, թե ինչ պատճառավ այդ շնորհին արժանի կըլլար։
Խոսակցության ընթացքին, Ղուկաս էֆենտի Աղքատախնամի
