«Մեծապատիվ Ղուկաս էֆ. Կելկիթյան.
«Այս փոքրիկ նորածինը, որ զամբյուղի մը մեջ դրած ձեր տան դռան առջև կթողունք, ձեր հարազատ զավակն է և պտուղը այն բռնաբարության, զոր անցյալ ձմեռ, խաբեբայական միջոցներով, ի գործ դրիք հեգ անմեղ կույսի մը, Շուշանիկի վրա, Վառվառ անուն վատահամբավ կնոջ մը տանը մեջ։ Այդ անլուր արարքը, զոր հաջողցուցիք Միքայել աղա կոչված անպատիվ անձի մը մեղսակցությամբ, անշուշտ տակավին չեք մոռցած, քանի որ այդ պատճառով հրապարակով խայտառակվեցաք Ս. Երրորդության եկեղեցիին բակը։ Ասկե ի վեր կհուսայինք, որ պիտի խղճահարվեիք այդ թշվառ աղջկան և իր անմեղ զավկին մասին ու պիտի փութայիք գոնե նյութական օգնությամբ մը դարմանելու ձեր գործած անլուր չարիքը։ Բայց մեր հույսը պարապ ելավ։ Ամիսներ անցան այդ գայթակղական դեպքեն ի վեր և ոևէ կենդանության նշան ցույց չտվիք։
«Ձեր այդ անխիղճ ընթացքին հանդեպ որոշած ենք ամեն բան աչք առնել և վկաներով ու ապացույցներով երևան հանել ձեր կատարած անարգ գործը և ի լուր աշխարհի հռչակել ձեր անբարոյականությունը, եթե չփութաք անմիջապես նյութական կարևոր օժանդակությամբ մը օգնության հասնիլ թշվառ մորն ու հեգ զավկին, որոնք ձեր պատճառով այսօր ամենահետին չքավորության մատնված են։
«Եթե ոևէ միջոցավ, ձեր դռան առջև թողնված մանուկը անհետացնելու փորձ ընեք, ամեն միջոց ձեռք առած ենք այդպիսի ոճիր մը արգիլելու համար։
«Մինչև վաղն իրիկուն կսպասենք ձեր պատասխանին»։
Նամակը հոս կվերջանար, առանց ոևէ ստորագրության։
Տիկին թագուհի տակնուվրա եղած՝ կրկին կարդաց նամակը։ Հայտնի կերևար, որ պատմված իրողությունը, մտացածին բան մը չէր, անուններով, մանրամասնորեն էր ամեն բան։ Հիմա կվերհիշեր եկեղեցիին բակը տեղի ունեցած գայթակղությունը, որու մասին միայն վեր ի վերո տեղեկություններ տված էր ամուսինը և ուրիշներն ալ զգուշացած էին խոսելու։
Ուրեմն այսպես, ամուսինը վատ թշվառական մըն էր, որ չէր վարանած նույնիսկ կույս աղջիկ մը պղծելու բռնի կերպով ու հետո զայն իր զավկին հետ երեսի վրա թողուլ։
Մինչև առտու տիկին Թագուհի հսկեց մանկիկին քով, առանց
