− Խոսե տեսնանք, Տեր պապա,– պնդեց վաճառականը,− քանի՞ի կապեցիր։
− Էֆենտի,− կակազեց մարդը,− անոնց միտքը շատ վերեն է․․․
− Ինչ, հարյուր հիսուն ոսկիին չե՞ն հավնիր կոր։
− Հինգ հարյուր ոսկի կուզեն կոր…
− Հի՜նգ հարյուր ոսկի, հի՜նգ հարյուր ոսկի,− մռնչեց Ղուկաս էֆենտի, տեղեն վեր ցատկելով,− վա՜յ թշվառականներ, չըսի՞ր որ ամենուն ալ խերը կանիծեմ, եթե զիս բարկացնելու ելլեն։
− Ըսի, էֆենտիս, շատ խոսեցա, շատ խրատեցի, օգուտ չըրավ։
− Մա՞յրն էր չհավնողը, չէ նե աղջիկը,− հարցուց վաճառականը։
− Երկուքն ալ, էֆենտիս, բայց մանավանդ աղջիկը բնա՜վ տեղի տալու միտք չունի, մայրն ալ շատ չխառնվիր կոր, ասկե զատ պինդ գլուխ երիտասարդ մըն ալ կա, որ բնավ խոսք չհասկնար կոր։
− Երիտասա՞րդ մը, այդ երիտասարդը ո՞վ է − հարցուց Ղուկաս էֆենտի, որ կկարծեր, թե գործը միմիայն կիներու հետ է։
− Շուշանիկի մորեղբայրն է եղեր,− պատասխանեց քահանան։
− Մորեղբա՞յր մի, ատ ո՞ւրկե մեջտեղ ելավ։
− Իրավ որ, էֆենտիս, ես չեմ գիտեր, առաջին անգամն է, որ այդ տունը կերթայի, միայն թե այդ երիտասարդը համառ մեկու մը տպավորությունը ըրավ վրաս․ նույնիսկ սպառնացավ, թե ինք ամեն բան պիտի ընե իր քրոջ աղջկան շահը պաշտպանելու համար։
Վաճառականը սկսավ մտածել, սակարկության անհաջողությունը, նոր դերակատարներու, մանավանդ էրիկմարդ մեջտեղ ելլելը, վերջապես առկախ մնացած այդ գայթակղությունը զինքը չափազանց կնեղեին։
Ու հանկարծ իր բարկությունը թափեց խեղճ քահանային գլխուն։
− Ինչ անճարակ մարդ ես եղեր պե,− դոչեց մեկեն,− սա պզտիկ գործը չկրցար հաջողեցնել, արդեն քահանա չե՞ք մի, ամենքդ ալ ոչինչ մարդիկ եք, խելացի մարդը արդեն քահանա չըլլար որ․․․
Տ․ Կիրակոս, առանց պատասխանելու, հանցավորի պես առջին կնայեր։
