է մտածել, որ այդ գումարով թե մայրը պիտի ապրի և թե զավակը մեծնա ու կրթվի։
− Ինծի ի՞նչ…
− Ատիկա Վառվառին տունը երթալե առաջ մտածելու էիք:
Վաճառականը խոժոռ նայվածք մը ուղղեց երիտասարդին, իր հարուստի ու ազդեցիկ մարդու դիրքին հասնելեն ի վեր առաջին անգամն էր, որ մեկը կհամարձակեր իրեն դեմ այսպես անվերապահորեն խոսելու և Սերգիսի հանդգնությունը զինքը կշփոթեր այն աստիճան, որ չէր կրնար պետք եղածին պես իր խոսակցին բերնին չափը տալ։
Սերգիս զգաց իր դիմացինին հոգեկան վիճակը, վարանումը, որ գրեթե երկյուղի կհասներ։
− Ինծի նայե, Ղուկաս էֆենտի,− գոչեց ձայնը բարձրացնելով,− կամ այդ անմեղ աղջկան գոհացում կուտաս և կամ, վստահ եղիր, որ քու արժանավոր պատիժդ կստանաս։
− Կամաց խոսե, տղաս, քովի սենյակը մարդ կա, կիմանա,− ըսավ վաճառականը։
− Ես մեկե մը քաշվելու բան չունիմ, արդար դատ մը կպաշտպանեմ, հետևաբար կրնամ բարձրաձայն պոռալ,− գոչեց Սերգիս։
Ղուկաս էֆենտի ոտքի ելավ, սիկարեթ մը վառեց և սկսավ սենյակին մեջ վեր վար շրջիլ։ Ինչպես գիտենք, ամեն անգամ որ մտատանջություն մը ունենար կամ վերջնական որոշում մը տալու հարկին ներքև գտնվեր, այս էր բնական շարժումը։
Սերգիս իր աթոռին վրա, լռին սպասեց այդ երթևեկության արդյունքին։ Վերջապես կանգ առավ։
− Ինծի նայե,– ըսավ,– ես պատվավոր մարդ մըն եմ և մինչև հիմակ ալ միմիայն իմ պատվիս համար ապրած եմ և ասկե ետքն ալ չեմ ուզեր, ոևէ արատ մը գա անունիս, ուստի աս խնդիրք մեջտեղեն վերնալու է, կհասկընա՞ս…
− Ճիշտ ես ալ ձեզի պես կմտածեմ, − պատասխանեց երիտասարդը։
− Ուրեմն, քանի որ դուն իբրև այդ ընտանիքին պաշտպանը կմիջնորդես կոր, քեզի վերջին խոսք մը ունիմ… երեք հարյուր ոսկի կուտամ:
− Հինգ հարյուր,- պատասխանեց երիտասարդը։
− Փարա մը ավելի չիկա։
− Ուրեմն մնաք բարով։
