Երբ երիտասարդն ու մանկամարդ աղջիկը հեռացան, Ղուկաս էֆենտի հառաչ մը արձակեց։
− Հինգ հարյուր ոսկի, շատ չէ՞ ի փոխարեն տրված հաճույքին համար,− խորհեցավ ինքնիրեն։
Բայց մեծ մտատանջությունե մը ազատած էր և ասիկա զինքը մխիթարեց։
Երկու ամիս ետքը, իրիկունը, երբ տունը նստած լրագիր կկարդար, լուր մը իր ուշադրությունը գրավեց.
«Առջի օր, Ֆերիգյուղի եկեղեցիի մեջ տեղի ունեցավ Սերգիս էֆենտի Սմբատյանի ամուսնությունը օր. Շուշանիկ Սահակյանի հետ։ Սերգիս էֆենտի պարկեշտ ու գործունյա երիտասարդ մըն էր, որ ինքնօգնությամբ հառաջացած է և այսօր փայլուն դիրք մը կգրավե անգլիական կարևոր հաստատության մը մեջ, իսկ օր․ Շուշանիկ Սահակյան գեղեցիկ ձիրքերով օժտված շնորհալի օրիորդ մըն է, որ պատիվ կբերե իր սեռին։ Մեր շնորհավորությունները կմատուցանենք նորապսակ ամոլին»։
− Փարաները համրած ատենս այս բանը մտքես անցավ,− ըսավ ինքնիրեն Ղուկաս էֆենտի։
Թերթը մոռցած էր հիշատակել պարագա մը, այսինքն թե Սերգիսի և Շուշանիկի կնքահայրը եղած էր Գարեգին, որ Սերգիսի ջանքերուն և դիմումներուն վրա, քանի մը ամսե ի վեր ընդունված էր այն հաստատության մեջ, ուր ինք կաշխատեր։
Անգլիացի տնօրենը զինքը ընդունելով՝ ըսած է։
− Հազիվ քանի մը ամիս պիտի մնաս Պոլիս, մինչև որ մեր գործերուն քիչ մը ծանոթանաս, հետո քեզ պիտի ղրկենք Պեյրութ, ուր իբր տնօրեն քանի մը տարի պիտի անցնես։
Գարեգին այս պայմանը սիրով ընդունած էր, մանավանդ որ Սերգիս ըսած էր իրեն թե դուրս զրկվելու ատեն ամսականի կարևոր հավելում մը պիտի ունենա։
Շնորհիվ իր բնական ճարպիկության ու Սերգիսի փորձառու խորհուրդներուն, քանի մը ամիս ետքը այնքան վարժվեցավ իր գործին մեջ, որ իրիկուն մը տնօրենը զինքը կանչելով հայտարարեց․
− Թեև մեր դիտավորությունը ձեզ քանի մը ամիս ևս մեր քով պահելն էր, որպեսզի կատարելապես ծանոթություններ ստանաք
