Էֆենտին ու Միհրանիկ էֆ-ին եկան, և իրեն դեմ բողոքներ ըրին։
− Բայց խնդիրն ի՞նչ է…
Մանուկ էֆ. մանրամասնորեն պատմեց առտըվան այցելությունը։
Պողոս էֆ. ինքն ալ գայթակղեցավ պատահածին համար, մանավանդ շատ ցավ զգաց, որ անուղղակի կերպով վշտացուցած էին Մարգար էֆ-ին։ Ատանկ հարուստ և հրապարակին վրա կարևոր դիրք մը գրավող անձ մը վշտացնել արդարև աններելի էր։
− Իրավունք ունիք,– ըսավ,− անմիջապես ճամփելու է այդ ժամկոչը և Մարգար էֆ-են ալ ներում խնդրելու է եղածին համար։
− Մենք արդեն ներում խնդրեցինք
− Ես ալ պետք է զինքը տեսնեմ ու ներում խնդրեմ։
− Աղեկ կըլլա… ուրեմն այսպես որոշում տրվեցավ։ Ես արդեն վստահ էի, որ դուն ալ Վարդանի ճամփվելուն չպիտի հակառակեիր, այսուհանդերձ չուզեցինք առանց քու գիտությանդ բան մը ընել… ուրեմն ձեր պտույտին արգելքը չըլլանք, մնաք բարով։
Շազիկ, որ մինչև այն ատեն լուռ ունկնդիր եղած էր այս խոսակցության, հանկարծ ոտքի ելավ ու իր ամուսնույն դառնալով, գոչեց.
− Ժամկոչը տեղ մըն ալ չպիտի երթա, հո՛ն պիտի մնա…
− Ինչո՞ւ համար,− հարցուց Պողոս էֆ․։
− Որովհետև ինք բնավ հանցանք չունի, ես ըսի, որ աթոռը հոն դնե ու ան ալ հնազանդեցավ։
− Ճիշտ ինքն ալ այնպես պատմեց,− ըսավ Ռափիկ աղա, որ մինչև այն ատեն խոսքի չէր խառնված,− բայց Մանուկ աղան քաշվեցավ ըսելու։
− Քաշվելու բան չկա,− պատասխանեց Շազիկ,− ճշմարտությունը այս է…
− Ինչ որ է, հիմա այդ խնդիրը մեջտեղ չհանենք, խնդիրը ավելի կմեծնա,– դիտել տվավ Պողոս էֆ․,− Վարդանը կճամփենք, գործը անուշ տեղ կկապենք։
− Իս ալ խաղք ու խայտառակ մեջտեղ կձգեք,− պոռաց Շազիկ բարկութենեն կաս-կարմիր կտրած։
− Դուն ինչո՞ւ իրար կանցնիս, քեզի համար ի՞նչ կա,− ըսավ Պողոս էֆ.։
− Ի՞նչ ըսել է, անոնց այդ բողոքները իս պզտիկ ձգելու համար է… կերևա թե հանըմը բարկացեր է, որ ինք ոտքի վրա մնացեր
