Ժամկոչ Վարդան կներկայացներ կղերականությունը միացած բռնապետության՝ Պողոս էֆ-ի միջոցով։
Մարգար էֆենտին ընդհակառակը ազատական ոգին էր, որ կկռվեր սկզբունքային գաղափարի մը համար։ Հարցը շատ լուրջ էր և թաղին ճակատագիրն էր, որ պիտի որոշվեր այս պայքարով։
Ամեն գնով հարկ էր կռվիլ և հաղթանակը տանիլ, մանավանդ որ ասով մեծ հարված մը տված պիտի ըլլային հակառակ կուսակցության։
Սուսերյանցի տեսությունը ջախջախիչ մեծամասնությամբ ընդունվեցավ։
«Պայքար Լսարանը» և «Շանթ Ակումբը» եռանդով գործի սկսան։ Ամեն մեկը մեյմեկ թռուցիկ հրատարակեց և ցրվեց թաղին մեջ։
− Կիրակի օրը մեծ ցույց պիտի ըլլա,− կփսփսային երկու կուսակցություններու անդամները։
Առտուն, սրճարաններու մեջ, ընդհանուր խոսակցությունը ժամկոչ Վարդանի խնդիրն էր։
Կըսվեր թե թաղականները իրարու մեջ համաձայն չէին և թե անոնք ալ երկու խմբի բաժնված էին։
Այս ընդհանուր իրարանցումին մեջ երկու հոգի կային, որոնք չափազանց դժգոհ էին խնդրին առած այս երևույթեն. ասոնցմե մին Պողոս էֆենտին էր և մյուսը՝ Մարգար էֆենտին։
Երբեք մտքերեն չէին անցներ մեկ օրեն մյուսը այսպես երկու ընդդիմամարտ խմբակներու պարագլուխները ըլլալ թաղին մեջ, և սակայն այս բանը պատահած էր և հիմա ճար չկար ընկրկելու, հարկ էր, որ իրարու դեմ պայքար մղեին։
Թաղին կիներն ալ բնականաբար շահագրգռված էին ժամկոչական խնդրով և անոնք ալ զանազան խմբակցություններու բաժնված, որոնց գլխավորներն էին Շազիկյան և Սաթենյան խմբակները։
Այսպես ուրեմն, կիրակի առտու, մինչ Թաղական Խորհուրդը գումարված նիստ կըներ, անսովոր ոգևորություն մը կար եկեղեցիին շրջակա սրճարաններու մեջ։
− Պարոն Թորգոմ, ի՞նչ նոր լուր ունիս…
Այս բառով ողջունվեցավ ակնոցավոր եիտասարդ մը, որ աճապարանքով սրճարան մտած՝ աչքը չորսդին շուռ կածեր, մեկը փնտրելու ձևով։
Պարոն Թորգոմը թաղին ազգային վարժարանի ուսուցիչներեն
