էր և մեծ եռանդով կհետևեր ներկա պայքարին, իբրև ջերմ Պողոսյան մը։
− Ցույց պիտի ըլլա, ցույց,− գոչեց ուսուցիչը իրմե լուր հարցնողին։
− Ի՞նչ ցույց…
− «Պայքար Լսարանի» կողմե մեծ ցույց մը կազմակերպված է… բայց ընկեր Կայծունին ո՞ւր է։
− Քիչ մը առաջ հոս էր, հիմա դուրս ելավ,− պատասխանեց ներկաներեն մեկը։
Այս պատասխանին վրա ուսուցիչը մեկնեցավ։
− Ելլենք եկեղեցի երթանք, սա ցույցը տեսնենք,− ըսավ հետաքրքիր մը։
− Ավելի աղեկ է հեռու մնանք այդ տեսակ խնդիրներե… մեզի ի՞նչ։
Եվ սակայն փորձությունը շատ մեծ էր և ամեն մարդ եկեղեցիին բակը կհավաքվեր։
Դպրոցականներ, երիտասարդներ ու փոքրիկ մանուկներ լցված էին արդեն, երբ հանկարծ ներս մտավ ընկեր Կայծունի, մեկ քանի բարեկամներե շրջապատված։
Իր մուտքը հետաքրքրությամբ ողջունվեցավ։ «Պայքար Լսարանի» ներկայացուցիչը առաջ անցավ և բակին մեկ կողմը գտնված հորի մը կափարիչին վրա ընկավ։ Բազմությունը իր շուրջը բոլորակ մը կազմեց։
− Թաղեցինե՛ր,− գոչեց Կայծունի,− հանուն երիտասարդության է որ խոսք կառնեմ և կհուսամ, որ պիտի հաճիք լուրջ ուշադրությամբ մտիկ ընելու ինծի։
«Թաղս շաբաթ մը ի վեր հուզող խնդիրը ծանոթ է ամենուդ։ Մենք ժողովրդի զավակներ, չենք կրնար անտարբեր հանդիսականներ մնալ, չենք կրնար թույլատրել, որ ժողովրդի զավակ, համեստ պաշտոնյա մը զոհվեր մենծաղայության քմահաճույքին։
Մենք կուգանք այժմ հանուն ժողովրդին բողոքելու»։
− Իրավունք չունիս ժողովրդյան անունով խոսելու,− ընդմիջեց երիտասարդ մը, գավազանը ճոճելով։
«Շանթ Ակումբի» անդամներեն մեկն էր։
− Դուն լռե՛,− ըսին իրեն։
− Ինչո՞ւ պիտի լռե,− մեջ մտավ ուրիշ մը,– մենք ալ ժողովուրդ ենք…
