− Դուք ժողովուրդ չեք, դուք միմիայն «Շանթ ակումբը» կներկայացնեք, իրավունք չունիք հանուն ժողովրդին խոսելու։
Վեճը հետզհետե մեծցավ, թաղականները դուրս ելան խորհրդարանեն և ջանացին ամբոխը հանդարտեցնել։
− Եղբայրնե՛ր գացե՛ք, ցրվեցե՛ք, թողեք որ նիստը շարունակենք և որոշումնիս տանք,− ըսավ Պողոս էֆենտի։
− Չէ՛, չպիտի երթանք, հոս պիտի սպասենք,− գոչեց ընկեր Սուսերյանց։
− Ի՞նչ բանի համար։
− Ժողովուրդին շահերը պաշապանելու համար։
− Լավ, սպասեցեք, բայց աղմուկ մի հանեք,− գոչեց ընկեր Կայծունի,− միևնույն ատեն կազդարարեմ Թաղական Խորհրդին, որ ժողովուրդին կամքը հարգե, ծանր դեպքերու տեղի չտալու համար…
− Ո՞ր ժողովուրդին կամքը պիտի հարգեն,− գոռաց Սուսերյանց։
− Բուն ժողովրդին կամքը։
− Բուն ժողովուրդը մե՛նք ենք:
− Լռեցե՛ք…
Կրկին աղմուկը մեծցավ։
Մանուկ աղա, որ մյուս թաղականներու հետ եկած էր կարգապահությունը հաստատելու՝ դարձավ ցուցարարներուն և գոչեց.
− Պարոննե՛ր, հաճեցեք հեռանալ բակեն, եկեղեցական արարողությունը ավարտած է ու ալ գործ չունիք այստեղ, թողացեք, որ հանդարտ միտքով մեր ժողովը կատարենք։
− Իրավունք չունիս այստեղեն վռնտելու, եկեղեցին ազգին կպատկանի… եկեղեցին ժողովուրդինն է,− պոռաց տաքդգուխ մը։
− Այն ատեն մենք կցրվինք ուրեմն,− ըսավ Մանուկ աղա,− որովհետև ճնշման ներքև չենք կրնար որոշում տալ։
Արդարև ամենեն կարճ ճամփան այդ էր, խնդրին վերջ տալու համար։
Թաղականները, իրենց գլուխը ունենալով Պողոս էֆենտին, դուրս ելան եկեղեցիեն, մինչ ցուցարարները կպոռային․
− Կեցցե՛ ժողովուրդը, կեցցե՛ աշխատավոր դասակարգը, անկցի՛ բռնակալությունը և այլն։
− Տղա՛ք, ալ երթանք,– գոչեց ընկեր Կայծունի իր շուրջիններուն դառնալով, և հաղթական պատերազմե մը դարձող զորավարի մը պես ուղղվեցավ դեպի «Պայքար Լսարանը», մինչ ընկեր Սուսուրյանց
