շնորհակալությունը կհայտնեին Պողոս էֆենտիին այս խնդրին մեջ բռնած ընթացքին համար…
− Այդ թուղթը կարևորություն չունի ալ,− ըսավ Մարգար էֆենտի,− իրենք ո՞վ են, որ հանուն թաղեցիներուն կխոսին կոր… բուն թաղեցին իրեն կամքը հանրագրությամբ մը պիտի հայտնե։
− Չեմ գիտեր, ես եղածը կպատմեմ։
− Է՛յ, թաղականները ի՞նչ ըրին։
− Անոնք ներսը ժողով կընեն կոր մինչև հիմա, լսեցի, որ բավական վեճ ունեցեր են, բայց որոշ բան մը չիմացա։
− Հիմա Մանուկ աղան կուգա, անկե կիմանանք, ատանկ տղայական ցույցերը կարևորություն չունին, Թաղ. Խորհրդի մեծամասնությունը ինչ որոշե, ան կըլլա։
Վերջին փրկության տախտակն էր այս, որուն կկառչեր Մարգար էֆենտի իր կնոջ նայվածքներուն դիմադրելու համար։
Միհրանիկ աղա իր պատմությունը շատ մեղմացնելով պատմած էր։ Իրողությունը ավելի ծանր էր։ Ժողովուրդը հայտնապես Պողոս էֆենտիի կողմը բռնած էր և նույնիսկ ցույցեր ըրած էր Մարգար էֆենտիի դեմ։
− Անկցի՛ Մարգար էֆենտին, անկցին կամայականության պաշտպանները, և այլն,− պոռացած էին և եթե վաճառականը խոհեմաբար տունը մնացած չըլլար ու եկեղեցիին մոտերը երևնար, հավանորեն ծեծ մըն ալ պիտի ուտեր։ Ցերեկվան մոտ Մանուկ աղան ալ եկավ տխուր, ընկճված դեմքով։
− Լուրը Մանուկ աղային քովն է,− գոչեց վաճառականը,− հրամմե, նստե՛ ու պատմե՛ տեսնենք։
− Լսեցի՞ք եղած խաղքությանը,− գոչեց թաղականը սրտմտած դեմքով մը։
− Սա բակին միջի ցո՞ւյցը,− հարցուց Մարգար էֆենտի։
− Այո…
− Մեր Միհրանիկ աղան հոն է եղեր, պատմեց,− ըսավ վաճառականը,− բայց հիմա թողանք ատիկա… ատոնք կարևորություն չունին, դուք ի՞նչ ըրիք տեսնենք, ի՞նչ որոշում տվիք։
− Ես հրաժարականս տվի, ելա մեջեն,− գոչեց Մանուկ աղա,− ուրիջ ճար չկա։
− Է՛յ, մյուս թաղականները։
− Ինչ կուզեն թող ընեն…
− Ռափիկ աղան ի՞նչ ըրավ։
