զարմանք պատճառեց բարապաններուն, որոնք փութացին իր հովանոցը և բարտըսյուն առնել ու ակնածանքով զանոնք պահել։
− Սրբազանը հո՞ս է,– հարցուց վաճառականը։
− Այո՛, հոս է,– պատասխանեց թավ պեխերով բարապան մը,− հրամմեցե՛ք։
Վաճառականը վեր ելավ և ուղղակի Պատրիարքին սենյակը դիմեց, որուն դռան քով ուրիշ բարապան մը կեցած էր։ Այս վերջինը՝ հավանորեն նորեկ մը, չճանչցավ զինք։
− Սրբազանը առանձի՞ն է,− հարցուց Մարգար էֆենտին։
− Այո՜,− պատասխանեց բարապանը։
Այս պատասխանին վրա վաճառականը ուզեց դուռը բանալ և ներս մտնել, բայց մյուսը կեցուց զինքը։
− Սպասե որ իմաց տամ,− ըսավ։
− Հարկ չկա,− գոչեց Մարգար էֆ.։
− Ի՞նչպես հարկ չկա, կանոնը ասանկ է։
− Այդ կանոնը ինձի համար չէ։
− Կանոնը ամենուն համար է։ Ձեր անունը տվեք, որ Սրբազանին հաղորդեմ։
− Զիս չե՞ս ճանչնար կոր,– գոչեց վաճառականը զարմացած ու բարկացած։
− Չէ՛։
− Կերևա որ նոր եկեր ես այստեղ։
− Այո՛, նոր եկած եմ։
− Լավ ուրեմն, ըսե Սրբազանին, որ Սասանյան Մարգար էֆենտին զինքը տեսնել կուզե… հասկցա՞ր։
− Շատ աղեկ, սպասե քիչ մը այստեղ։
Եվ բարապանը ներս մտավ։
− Այս ավանակը ուրկե դեմս ելավ,− մտածեց ինքնին Մարգար էֆենտի։ Բարապանը իսկույն վերադարձավ և այս անգամ խիստ քաղաքավարի ձևով մը ըսավ.
− Սասանյան էֆենտի, հաճեցեք ներս հրամմել։
Վաճառականը ներս մտավ և մոտեցավ Պատրիարքին, որ ոտքի ելավ զայն ընդունելու համար։
− Բարի եկաք, Մարգար էֆենտի, ինչպե՞ս եք, աղե՞կ եք։
− Շնորհակալ եմ, Սրբազան։
− Տիկինը ի՞նչպես է։
− Ձեռքերնիդ կհամբուրե։
