Եվ Ազզային Ժողովի քարտուղարը հեռացավ իր երկար հասակը մեկ կողմ ծռած, Բիզայի ծանոթ աշտարակին պես։
Նշանիկ քթին տակեն մռլտաց.
− Ամեն բան գիտե, բայց ըսել չուզեր, որպեսզի վաղը իրիկուն իր թերթին մեջ առաջին անգամ ինքը տա լուրը․․․
Արդարև Գաբիկ էֆենտի կաշխատակցեր երեկոյան թերթի մը, որուն ազգային լուրերը կխմբագրեր։
Այն մտածումը, թե տեղեկագրին պարունակությունը ուրիշ թերթ մը առաջին անգամ պիտի տար՝ ավելի կատղեցուց «Հանրային Կարծիք»-ի խմբագիրը։
− Այս աեղեկագիրը անպատճառ սլետք է ձեռք ձգեմ,− խորհեցավ։
Բայց ի՞նչպես… ահա խնդիրր։ Կրկին վերադարձավ Խորհրդարան։ Վարչության անդամները արդեն մեկնած կին, միայն քարտուղարր մնացած էր, որ թուղթերը կարգի կդներ ու մեկիկ-մեկիկ կտեղավորեր խոշոր պայուսակի մը մեջ։ Գողունի քայլերով կամաց մը մոտեցավ անոր առանց նշմարվելու։
Քարտուղարը՝ գետնին ծռած կջանար խոշոր տետրակ մը տեղավորելու պայուսակին մեջ։
Խմբագիրը, հանկարծ, սեղանին վրա նշմարեց Կարպիս էֆենտի Նիզակի տեղեկագիրը։
Սադայելական ժպիտ մը նկատվեցավ դեմքին վրա։ Շունչը կտրած և ոտքին մատերուն վրա կոխելով՝ քայլ մը առավ դեպի սեղանը և ձեռքը երկարելով տեղեկագիրը վերցուց և աճապարական ճարպիկությամբ մը սահեցուց գրպանին մեջ։ Հետո կամաց դեպի դուռ ուղղվեցավ և անհայտ եղավ։
Այս ամեն գործողությունները հազիվ երկու վայրկյան տևած էին։ Վարչության քարտուղարը բան մը չէր նկատած։
Նշանիկ հաղթականորեն անցավ նրբանցքեն, սանդուխներեն արագ-արագ վար սահեցավ և ինքզինքը եկեղեցիին բակը նետեց։
Վայրկյան մը ետքը արդեն թրամվայի ճամփան հասած էր և գրեթե վազելով կամուրջը կդիմեր։
Երբ խմբագրատուն հասավ, դեմքը կճառագայթեր ուրախությամբ։ Շիտակ գնաց իր տնօրենին մոտ, որ սեղանի մը առջև նստած՝ դրամ համրելու վրա էր։
− Նշանավոր բան մը ձեռք ձգեցի,− ըսավ թուրքերեն լեզվով։
− Ի՞նչ է, տեսնենք,− հարցուց մյուսը առանց իրար անցնելու։
