Վերջապես Սաթենի անհավատարմության ապացույցները կերևային որոշ, գրեթե անհերքելի։
Միայն թե գլխավոր վկան, Սահակ աղբարը մեջտեղ չկար:
− Ո՞ւր է հիմա այդ Սահակը,– հարցուց Պողոս էֆենտի, երբ Սուրբիկ իր խոստովանությունը ավարտեց։
− Իրավ է որ, էֆենտի, չեմ գիտեր, բայց ուրիշ տուն ծառայության մտած է:
− Ո՞ւր տեղացի է, գիտե՞ս…
− Վանեցի։ Եթե ուզեք, ես հասկնամ ուր ըլլալը և ձեզի իմաց տամ…
− Շատ շնորհակալ կըլլամ։
− Գլխուս վրա, էֆենտի՛:
− Միայն թե ատեն անցնելու չէ, այսօր վաղը հասկնալու է:
− Հոս վանեցի մեկ-երկու ծառաներ կան, անոնցմե կրնամ տեղեկություն առնել։
− Քեզ տեսնեմ, աղջիկս, առ հիմա սա ոսկին, երբ Սահակին ո՞ւր գտնվելուն մասին ալ ճիշտ տեղեկություն մը բերես, քեզի ոսկի մըն ալ պիտի տամ։
− Շատ ապրիք, էֆ., աստված երկար կյանք տա ձեզի։
Եվ Սուրբիկ հեռացավ իր գրպանը տեղացող այս նվերներեն գինովցած։
Երբ այր ու կին առանձին մնացին, Շազիկ հաղթականորեն ու անպատկառ շեշտով մը գոչեց.
− Տեսա՞ր հիմա…
Այս կարճ խոսքը շատ բան կպարունակեր իր մեջ։ Հանդիմանություն մըն էր իր ամուսնույն ուղղված՝ անոր անհարկի իրարանցումներուն, հուզումներուն, սրտմտության դեմ։ Շազիկ ըսել կուզեր, թե ինք միակ խաբված ամուսինը չէր, և թե ուրիշ կիներ ալ նույն բանը կընեն ավելի ընդարձակ սահմանի մը մեջ, թե իրավունք չուներ ատանկ սովորական բանի մը համար այնքան խնդիրներ հարուցանելու։
Պողոս էֆ. շատ լավ ըմբռնեց այդ «տեսա՞ր հիմա»−ին իմաստը և լռեց հանցավորի մը պես։
Շազիկ չգոհացավ այդ փոքրիկ հաղթանակով:
Ծանոթ գայթակղական դեպքեն ի վեր առաջին անգամ ըլլալով հարձակողականի անցավ։
− Հիմա համոզվեցա՞ր Սաթենին ինչ տեսակ կնիկ ըլլալուն,−
