Հետո ավելցուց.
− Աննպատակ կպտտիմ կոր, պանդոկը սիրտս նեղացավ, դուրս ելա, եթե կներեք, և եթե ձեզ անհանգիստ չեմ ըներ, ձեզի կընկերանամ, գործերնիդ լմննալե ետքը կերթանք տեղ մը կնստինք և թեյ կխմենք։
− Ամենայն հաճությամբ,− գոչեց Ռոզիկ, բոլորովին ուրախ Լևոնի այս մեծարանքեն։
Մինչ տիկին Թագուհի կըսեր.
− Մեզի համար պատիվ կհամարենք ձեր ընկերասիրությունը:
Գնումները երկար չտևեցին և կես ժամ ետքը երեքը միասին մտան Թաֆե Սբլանտիտ թեյ խմելու։
Ռոզիկ շատ սիրուն, շատ հրապուրիչ էր այդ օրը իր մուշտակե փոքրիկ գլխարկովը ու թավիշե կարճ վերարկուովը։
Լևոնի հետ հանդիպումը շատ զվարթացուցած էր զինքը ու հիմա, սեղանին շուրջ նստած, անընդհատ կշաղակրատեր ծիծաղելով։ Ժամե մը ավելի այսպես նստեցան, հետո տիկին Թագուհի առարկեց թե ժամանակը ուշ էր, հարկ էր տուն վերադառնալ։
Երկու երիտասարդները ակամա ոտքի ելան։
− Մինչև տուն ձեզի պիտի ընկերանամ,− հայտարարեց Լևոն։
− Շատ շնորհակալ կըլլանք։
Դուրսը սկսած էր ձյունել և բարակ ճերմակ խավ մը արդեն պատած էր փողոցին մայթերը։
Ռոզիկ, որ երիտասարդին քովն ի վեր կքալեր, մեկ անգամ գայթեցավ։
− Վար պիտի իյնաք, հարկ է, որ թևս մտնաք,− ըսավ Լևոն իր թևը ներկայացնելով, զոր աղջիկը ամենայն ուրախությամբ ընդունեց։
− Այս առտու գացի ձեր հայրիկը տեսնելու,− ըսավ հանկարծ Լևոն, որ մինչև այն ատեն չէր խոսած իր այցելության մասին։
− Իրա՞վ, ինչո՞ւ համար,− հարցուց աղջիկը զարմացած։
Ռոզիկի զարմացումը կեղծ էր, արդեն իր մորմեն իմացած էր, որ նույն առտուն Լևոն պիտի երթար տեսակցիլ հորը հետ, բայց չգիտենալ կձևացներ, իբրև անմեղ աղջիկ մը, որ բանե մը տեղեկություն չունի։
− Բայց,− ըսավ երիտասարդը,− վերջնական կարգադրության համար…
