− Տղա մի՛ ըլլար,− գոչեց վաճառականը,– պարապ տեղը ինքզինքդ հիվանդ պիտի ընես։
− Դուն ես պատճառը, եթե հիվանդ ըլլամ,– հեծկլտաց տիկին Սաթեն։
− Սուս եղիր, վազ անցանք, ուզածդ կընենք,− գոչեց ամուսինը։
− Վաղը առտու անպատճառ… Մարդ չպիտի իմանա։
− Չէ՛ մարդ չպիտի իմանա։
− Մանավանդ Միհրանիկ էֆ-ն։
− Մանավանդ Միհրանիկ էֆենտին,− կրկնեց վաճառականը։
Տիկին Սաթեն հանդարտեցավ։ Հաղթանակը տարած էր։
Հետևյալ առտու կանուխ՝ տիկին Սաթեն իր պահանջումը կրկնեց և ըսավ.
− Քեզի խորհուրդ մը տա՞մ, փոխանակ խորհրդարան երթալու և հոն գրելու վկայականը, լուր ղրկե և հոս բերել տուր քարտուղարը։
− Ատիկա աղեկ խելք ըրիր,− պատասխանեց Մարգար էֆենտի։
Տիկին Սաթեն այս հավանութենեն քաջալերված՝ իսկույն ծառան ղրկեց և տուն կանչել տվավ քարտուղարը, պատվիրելով նաև որ հետը բերե Թաղ. Խորհուրդի պաշտոնական նամակաթուղթը և կնիքը։
Կես ժամ ետքը վկայականը գրված ու կնքված էր:
− Դուն կրնաս երթալ,− ըսավ վաճառականը քարտուղարին։
Հետո իբրև ատենապետ թուղթը ստորագրեց և խոսքը կնոջը ուղղելով, հարցուց.
− Ատենադպիրին ստորագրությունը ի՞նչ պիտի ընենք։
− Աման Մարգար էֆ. դուն ալ պարապ բաները խնդիր կընես, ես վասն ատենադպիրի կստորագրեմ։
− Քու անունո՞վդ
− Չէ, ճանըմ, անճանաչելի անուն մը կդնեմ, լմնցավ գնաց։
− Բայց ատիկա զեղծարարություն կըլլա։
− Զեղծարարության ի՞նչ կա, սուտ պոնո չպիտի շինենք,
