կերպով հասանք գետին ափը. ջուրերը բարձրացած էին և ջերմէ չարչարուած մարմինս կը սոսկար պաղ ջուրէն։ Բայց ինքզինքս զսպեցի։ <<Պէ՜քաս, քեզ ղուրպան>> գոչեցի, և Պէքասը թռաւ ջուրերուն վրայէն։
Եղօն մնաց Տուզասար զէնքերուն վրայ հսկելու համար. իմ երկու ընկերներս զիս այնքան լաւ կը խնամէին, որ կարծես արեգակէն և հովէն իսկ կուզէին զիս պաշտպանէլ. իրենց կեանքի գինովը կուզէին զիս փրկել:
Հասանք Կառվայ և իջանք տէրտէրին տունը։ Չորս հոգի տիֆով բռնուած էին և պառկած էին. քահանան մէկ մեր քով կը վազէր, մէկ հիւանդներուն քով։ Մինչև երեկոյ մնացինք հոն, բայց ես ինքս հիւանդ ըլլալով շատ կը նեղուէի միւս հիւանդներէն. երեկոյին երեքնիս երկու ձիով բարձրացանք Սախարի գիւղը. չէի կրնար կենալ ձիու վրայ և ամեն վայրկեան կը կարծէի, որ պիտի իյնամ. կը շտապէինք հասնելու, բայց դժբախտաբար ճամբան կորսնցուցինք և մոլորեցանք մացառներու մէջ։ Մութը տարածուած էր ամեն կողմ, շունչս կը բռնուէր, աչքերս արցունքէ կը կուրնային և այսպէս տևեց մինչև լուսաբացը։ Երբ մութը փարատեցաւ, գտանք մեր ճամբան, բայց այնքան ուժասպառ էի, որ ստիպուեցայ ձիէն իջնել։ Ընկերներս գետինը հարթեցին, եաբունջին փռեցին և, հակառակ որ վերին աստիճանի վտանգաւոր բան էր, մացառներէ կրակ վառեցին։ Ես կը սարսռայի անդադար, տղաքը ոտքերս ծոցերնուն մէջ առած կը ջանային իզուր զիս տաքցնել:
Վարդանը գնաց Կառվայ գիւղի գոմերը կաթ ու հաց բերելու և հովիւ ուղարկեց հարկ եղածը բերել տալու: Գիշերը մնացինք լեռը, ձիւն էր ամեն կողմ, ցուրտ և բուք։ Ձիերը անօթի էին և անդադար կը խրխնջային:
Յաջորդ օրը գնացինք խանձարցոց գոմերը: Հովիւները մեծ ուրախութեամբ ընդունեցին մեզ. ձիերուն կեր տուին և մեզի՝ կաթ։ Քիչ մը կազդուրուելէ ետքը իրենցմէ մէկը գիւղ ղրկեցինք, որպէսզի մեզի ծանօթ մարդիկը գան։ Մեր տեղը ճամբու վրայ էր, թուրքեր կրնային անցնիլ ու մեզ տեսնել, ես հիւանդ պառկած էի և ձայնս այնպէս մը կտրուած էր, որ, երբ ուզէի խօսել, վանկ մը չէր լսուեր:
Եղօն եկաւ Տուզասարէն և իմացուր, թէ այն գիւղը պաշարուած է. անդադար հրացանաձգութիւն կընեն գիւղին վրայ և տուզասարցիները կենթարկեն սոսկալի չարչարանքներու. ով որ կարողացած է, լեռը ապաստանած է իրենց հետ:
Կէս օրը անց մեր ղրկած հովիւներուն տուած տեղեկութեան վրայ Կառվայ գիւղէն եկան Համբարը, Զատիկը և տէրտիրոջ տղան: Ասոնք
