ալիւրը բերինք և քարին վրա, մոխրին մէջ եփեցինք․ այս կերպ պատրաստուած հացը այնքան չոր էր, որ լեզուներնիս կը պատառոտէր։ Անձրև կը կաթկթէր գոմին մէջ, բայց ստիպուած էինք գոնէ գիշերները մնալ, իսկ ցորեկը դուրսը կանցնէինք։
Չորրորդ օրը երեկոյեան տեղերնիս փոխեցինք և գացինք քառորդ ժամ հեռու գտնուող Հայկի գոմերը։ Հրահանգ տուած էի տղոց, որ մեր երթալիք տեղերը նախապէս քննեն, շրջակայքը հետախուզեն և ապա փոխադրուենք։ Տղաքը դժկամեցան քննութիւնը կատարել, ես ալ չպնդեցի և փայտի մը կրթնած եկայ գոմը։ Միշտ կանձրևէր։ Լուսաբացին երկու ժամ առաջ արթնցուցի տղաքը, որպէսզի լեռը բարձրանանք և վտանգէ զերծ ըլլանք, որովհետև բնազդով կը զգայի, թէ բան մը կայ։ Ամենքը մէկ մերժեցին. հետզհետէ աւելի յստակ կերպով կը զգայի վտանգը․ արթուն մնացի և պահակներ դրի։ Կարծես բնութիւնը անգամ մեր դէմ էր այդ առաւօտ. լոյսը բացուեցաւ, բայց այնքան թանձր մառախուղ մը կար, որ 200 քայլ անդին բան չէր երևէր. բարեբաղդաբար անձրևը մեղմացած էր։ Անհանգիստ ու գրգռուած կըսպասէի և ահա պահակները վազէ վազ եկան իմացուցին, թէ ձիաւորներ մեզ պաշարած են։ Այս դէպքը կը պատահէր մայիս 4-ին առաւօտեան ժամը 12֊ին։ Անմիջապէս զինուեցայ և հրամայեցի.
— Վերցուցէ՛ք ինչ որ կայ և պատրաստ գտնուեցէք։
Երբ ես գոմէն ելայ, ձիաւորները զիս դիմաւորեցին և պոռացին.
— Մի՛ շարժիք, անձնատուր եղէք։
Դեռ հիւանդ ու տկար էի, բայց վտանգը զիս ոգևորեց, առանց պատասխան տալու ես սկսայ բարձրանալ սարին վրայ և ահա կրակեցին ինձի։ Նստեցայ բաց տեղը և սկսայ իմ կարգիս կրակել։ Տղաքը ամենքն ալ եկան ու միացան ինձի, բայց անփորձ էին և թշնամիին կրակին ներքև կը դողդղային[1]։ Այդ պահուն զգացի, թէ ե՛ս մենակ եմ թշնամիին դէմ և անօրինակ ու յուսահատական զգացումէ մը դրդուած սկսայ կրակել ու կրակել։
Մառախուղը սկսաւ պարզուիլ և նշանառութիւնը աւելի դիւրացաւ։
Ոստիկաններէն երեքը ինկան իրենց ձիերէն և միւսները սկսան փախուստ տալ։ Դաշտերուն մէջ, լեռան լանջերուն վրայ ցրուած հովիւներ և թրքուհիներ հեռուէն կը դիտէին, թէ ինչպես իրենց ոստիկանները լեղապատառ կը փախին։ Այդ պահուն կը քաջալերէի մեր տղաքը, որ
- ↑ Այդ նոյն տղաքը հետզհետէ վարժուելով կռուին, պիտի տեսնենք, որ շատ լավ կը վարուին վտանգի մէջ:Զ. Ե.
