Լեռները

Ես ձեռքս պարզում եմ դեպի
Լեռներն իմ՝ խրոխտ, աներեր,
Ու իմ դեմ հառնում է հույզից,
Երազից ծնված մի սեր...

Ես ձեռքս պարզում եմ դեպի
Բարձունքը մարդկային հոգու
Ու տեսնում դարերի խրթին
Մրմունջը շուրթերին դաջված
Ու տանջված, տառապած մեկին։

Դարերը անցել-գնացել՝
Տանջանքն է սակայն մնացել,
Ու դաջված մրմունջն անմեկին...

Ես ձեռքս պարզում եմ նորից
Դեպի իմ հանգիստ լեռները,
(Լեռներ, որ ելել են հիմա՝
Մինչև վերջ պայքարեն պիտի),
Թվում է՝ թախծում են նրանք,
Երազում խոհերով խոկուն,
Եվ անցած-գնացած դարերի
Արցունքն ու մրմունջն են ջոկում...

08.07.92, Ստեփանակերտ