Մնաս բարով, ուղտ բարեկամ...

Հովհաննես Թումանյան



* * *

Մընաս բարով, ուղտ բարեկամ,
Տըզզաց ճանճը, ամեն անգամ
Քո լավությունն ես կհիշեմ,
Շնորհակալ եմ, մընաս բարին։

— Ընչի՞ համար, խոժոռադեմ
Հարցմունք արավ էն վիթխարին։
— Ընչի համար— այ զարմանք բան,
Նրա համար, որ ինձ այսքան
Ցույց տըվիր դու պատիվ ու սեր,

Քո ականջում այսքան օրեր
Ապրել եմ ես ու տաք կացել...
Ասավ տըզզան մեր պանդուխտը։
— Ոչ գալըդ եմ ես իմացել,
Ոչ գընալըդ, ասավ ուղտը։

1902

---