Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Թարգմանությունը՝ Հովհաննես Հովհաննիսյանի
Մնաս բարև
Պաղպաջուն առվա՛կ, սահի՛ր դեպի ծով,
Հանդարտ գըլորի՛ր ալիքըդ վճիտ.
Էլ չեմ գա երբեք խըռոված հոգով
Ես այցելության սիրուն ափերիդ։
Սահի՛ր մարգերով և հովիտներով,
Դարձի՛ր, սիրելի՛, հորդառատ մի գետ.
Էլ չես տեսնելու ինձ հուզված սրտով,—
Ո՜հ, մընա՛ս բարև, ընկե՛ր իմ, հավետ։
Վերադ խոնարհած կողբա ուռենին,
Կըլսվի այստեղ շրշյունը բարդու,
Մեղուն կըճախրե քո կանաչ ափին.
Բայց դու ինձ երբեք էլ չես տեսնելու։
Ոսկեվառ շողեր գարնան արևի
Ալիքներիդ հետ ուրախ կըխաղան,
Լուսինը քեզ հաշտ գուցե դեռ ժպտի,—
Բայց էլ չես տեսնիլ դու ինձ հավիտյան։
Թարգմանության տարի՝ 1887
|
|
